52 boeken, #3 Gedichten die vrouwen aan het huilen maken

Met poëzie heb ik een… ehm, hoe zeg ik dat netjes?… speciale band. Eigenlijk heb ik er gewoon geen band mee. Niks. Niets.
Ik krijg de diepte niet te pakken die menig poëzieschrijver ongetwijfeld voor ogen heeft op he moment dat het geschreven wordt. Ik word er zelfs een beetje kriegel van. Kan er ook helemaal niets mee.
Zegt waarschijnlijk meer iets over mij, dan over al die beroemde en mooie poëten!
Ik vind het niet erg en ik ben er van overtuigd dat al die dichters het mij ook wel vergeven.
Iets anders is het als iemand een gedicht aan mij voorleest. De juiste toon weet te vinden en dat op mij overbrengt. Dan snap ik ineens zo goed wat er bedoeld wordt en vang ik de emotie van het stuk ineens wel.
De eerste keer dat dit gebeurde was tijdens de film ‘Four weddings and a funeral’. Het moment dat één van de hoofdrolspelers de liefde van zijn leven verliest en in de kerk het mooiste gedicht ooit geschreven (wat mij betreft) voordraagt biggelden de tranen over mijn wangen. De pijn, het verdriet, alles kwam bij elkaar in dit ene gedicht.
Afgelopen kerst kwam de film – zoals ieder jaar met kerst – weer op televisie.
Op het werk deelden we met elkaar de guilty pleasure van het voor de zoveelste keer die ene film kijken, opgekruld op de bank onder een dekentje met een lekker glas wijn en een schaaltje chips binnen handbereik.
Ik vertelde dat ik het gedicht in deze film zo ontzettend mooi vond.
Een collega keek me aan en zei toen: ‘Dan is dat boekje dat is samengesteld door Isa Hoes iets voor jou! Gedichten die vrouwen aan het huilen maken. Hij staat erin. Samen met nog meer gedichten die ontroeren.’
Van mijn cadeaubon in het kerstpakket kocht ik dus voor het eerst in mijn leven een gedichtenbundel.
Op bladzijde 52 staat het inderdaad geschreven. Als favoriet van Fidan Ekiz. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik het in het Engels mooier vindt dan in het Nederlands, maar… hij staat erin!
Ik ging verder met lezen. Iedere avond één of meerdere gedichten. Soms moeten ze even landen, dan heb je er aan één meer dan genoeg.
En gek genoeg ben ik de gedichten gaan waarderen.
Het gedicht dat Gerdi Verbeet uitzocht ontroerde me enorm. Ik heb het gelezen, opnieuw gelezen, een ezelsoortje in de hoek gevouwen en wederom gelezen.
Ook het lieve gedichtje dat Herman Brood aan zijn dochter Lola naliet bracht een brok in mijn keel.
Rauw, ongepolijst, maar o zo mooi! Zo… Herman!
Renate Dorrestein, Myrthe van der Meer, Isa hoes zelf. Allemaal hebben ze gedichten waar ik wel iets mee kon. Ik vind het een aanrader dus! Gewoon, voor op het nachtkastje. Om ‘s-avonds nog eventjes eentje te lezen. Om ontroerd te raken of te glimlachen.
Is wel mooi, in deze week van de poëzie!