Schommelend aftellen

‘Ze gaan twee zakken bloedplasma toevoegen deze keer.’
Ik haal even diep adem en vraag dan zo kalm mogelijk: ‘Twee zakken? Hoezo dat?’
In gedachten zie ik hoe middelste zijn schouders ophaalt. ‘Ze hopen dat ik dan iets beter door het weekend heen kom,’ antwoordt hij.
Ik knik, iets dat hij niet ziet door de telefoon, maar wat hij waarschijnlijk ook in gedachten ziet gebeuren.
‘Oké,’ zeg ik dan. ‘Nou, misschien is dat wel een goed idee. Ik ben benieuwd wat de waarden dan maandag zijn.’
We lachen, maken wat grapjes en komen dan ineens tot het besef dat een dubbele hoeveel plasma ook een dubbele hoeveelheid in tijd zal betekenen. Niet ‘eventjes’ een zakje bloed tanken, nee, nu zal er serieus gewacht moeten gaan worden.
‘Maar het is voor een goed doel,’ troosten we elkaar.

Als het maandag wordt kan ik het niet laten om iedere keer op mijn telefoon te kijken. Is er al een appje? Is er al nieuws? Halverwege de middag houd ik het niet meer. Ik app middelste zelf. ‘En? Al nieuws? Xx Mama’
‘Nee, ik ga wel even bellen’ appt hij terug.
Ik zucht en leg de telefoon op de tafel. Goed in het zicht, iets buiten bereik. Ik wil geen verlengstuk van dat ding worden, maar heb ondertussen wel het gevoel dat het een nieuw ledemaat van me is geworden.
Een goed half uur later belt hij me op.
‘Zes. De waarde is zes, dus ik ga maar weer richting ziekenhuis. Plasma is onderweg…’
Wanhoop en neerslachtigheid overvalt me als een grauwe deken.
Mijn hemel, als zelfs twéé zakken bloedplasma de bloedwaarden niet enigszins op peil kan houden, wat dan nog wel?
We bellen nog even, proberen elkaar op te beuren, maar we weten van elkaar dat we beiden hetzelfde denken: dit komt niet meer vanzelf goed…

De dinsdag na de maandag breng ik huilend op de bank door. Ik probeer mezelf aan te pakken, maar iedere keer als ik denk: nou, kom op, raap jezelf bij elkaar!, wil ik eigenlijk het liefst mijn wandelschoenen aandoen om mijn zorgen even aan het bos achter ons huis toe te vertrouwen. Waarom moet ik juist nú mijn voet breken? Ik word boos. Worstel mezelf in de krukken en hink naar de tuin. Achterin staan wat grove dennenbomen en als ik daar onder sta en mijn ogen dichtdoe is het net of ik daadwerkelijk in het bos ben. Ik haal een paar keer diep adem en voel langzaam de tranen opdrogen.

Woensdag ben ik weer de oude. Sommige dingen hebben even tijd nodig om te zakken.

Als middelste op donderdag de waarden doorbelt hoor ik voor het eerst de wanhoop in zíjn stem. Gelatenheid, uitzichtloosheid, het heeft hem eventjes in zijn greep. Ik probeer hem op te beuren, maar faal hopeloos.
Nog acht dagen, dan gaat er weer iets gebeuren. Wie had ooit kunnen bedenken dat je kunt uitkijken naar een beenmergpunctie? Dat we dan nog een week op de uitslag moeten wachten (15 dagen nog!) is iets wat we op de koop toenemen. Er is weer iets beweging dan.
Denken we.
Hopen we.

*zucht*