Bakkie troost

Ons koffieapparaat is kapot. Of, nou ja, ik moet eigenlijk zeggen: onze Nespressomachine is kapot. Er druppelt wat lichtbruin vocht in onze koffiekopjes, het merendeel verdwijnt echter in de opvangbak aan de achterkant van de machine. Inclusief het overheerlijke crema-laagje dat altijd mijn koffie siert.
Nu is het ook weer niet zo dat ik een echte koffieaddict ben, ik drink eigenlijk veel meer thee. Maar de dag opstarten zonder koffie is toch een beetje… ehm… kaal!

Mijn lief heeft al van alles geprobeerd om de boel enigszins te fiksen, mij angstvallig in de gaten houdend dat ik niet al te chagrijnig wordt op de vroege ochtend.
De Nespresso-mevrouw heeft ons al twee keer ruim 30 minuten aan de telefoon gehad om ons door allerlei programma’s heen te praten, maar het heeft niets geholpen. De koffie verdwijnt in de afvalbak, tegelijk met de volgende (voor niets) gebruikte capsule.

Gisteren (ja, 24/7 bereikbaar, die collega’s van George) was de maat (en de afvalbak) vol. De machine gaat opgehaald worden om nagekeken te worden. Lang leve de garantie! Hoewel nu de volgende uitdaging zich aanmeldt in de vorm van het zoeken naar de rekening plus aankoopbewijs. Maar dat is een ander probleem uiteraard.

Vanmorgen zette ik dus een pot thee en keek met een schuin oog naar de machine. Daar staat ie dan op ons aanrecht mooi te wezen, maar werken? Ho maar!
Met een zucht smeerde ik een beschuit en roosterde mijn boterham, terwijl een gevoel van weemoed mij overviel. Was het echt nog maar een paar weken geleden dat we ons van de berg af lieten rollen om in het stadje aan de voet naar het plein te slenteren? Onze Teun mocht gewoon mee, want Italianen en honden zijn de grootste vrienden zijn we achtergekomen. Overal zijn ze welkom en bakjes met water worden soms aangedragen voordat we onze espresso of cappuccino überhaupt maar konden bestellen. En dan die prijs..! Waar ter wereld haal je nu twee cappuccino plus twee dolci voor nog geen vierenhalve euro?

Met een zucht slofte ik naar de badkamer. Twee slaperige ogen keken me lang aan vanuit de spiegel. Toen was ook ík het zat.
Na een flinke splash koud water over mijn gezicht trok ik snel mijn spijkerbroek aan en schoot in een t-shirt. Op de fiets was ik in tien minuten bij de supermarkt en kocht mijn noodzakelijk kwaad.

Nee, ik ben geen koffieverslaafde, maar ik start de dag wel graag met een flinke dosis cafeïne.
Keteltje op het vuur dus en gaan met die banaan!