Held(in)

Vanmorgen zat ik een stukje te lezen over hoe je van je passie je werk kunt maken. Ik heb er al genoeg over gelezen en dit soort dingen blijken soms toch moeilijker in praktijk te brengen dan de schrijver beweert.
Goed.
Omdat ik toch altijd weer benieuwd ben wat de schrijver te melden te heeft, las ik door.
Aan de hand van een stappenplan zou ik toch eerst eens moeten ontdekken wát nu precies mijn passie zou zijn. En nee, het was niet de bedoeling om direct naar een droombaan over te schakelen, want dat is de grootste hindernis die mensen kunnen hebben.
Oké, het klonk niet echt onlogisch, dus ik zette mijn droombaan in de vriezer en ging er eens goed voor zitten.
Vraag 1 was helder.
Wie is jouw held/heldin? Beroemdheid en/of iemand uit je omgeving.
Hmm, wat een rotvraag. Ik heb het niet zo op helden of heldinnen. Dat is altijd zo… verheven. Groots. Ik heb ook nooit een idool gehad. Nooit van die posters op mijn kamer waar ik voor het slapen gaan nog even een kus op drukte in de veronderstelling dat degene op die poster zou weten dat ik dat deed en daar veel plezier aan beleefde.
Ik besloot me om het anders aan te pakken.
Van wie heb ik vroeger op school weleens een werkstuk gemaakt dan? Of wie vond ik sterk en krachtig?
Plotseling schoot me te binnen dat ik ooit een werkstuk heb gemaakt over Marie Curie. Het zal in de zesde klas geweest zijn. Ik herinner me dat ik behoorlijk geobsedeerd was door haar leven. Het feit dat ze als eerste vrouwelijke natuurkundige haar proefschrift aan de Parijse Sorbonne verdedigde vond ik geweldig. Eerste vrouwelijke natuurkundige. Aan de Sorbonne. Hoe gaaf is dat?
Ik denk dat er op dat moment wel iets in mij aangeraakt is wat maakte dat ik wilde ontdekken. Pionieren. Ergens als vrouw de eerste in wilde zijn.
Ach, ik zie nu dat het mooie meisjesdromen waren, maar het komt misschien wel het dichtst bij de vraag wie mijn held(in) was. Vroeger.
Als ik meer naar het nu kijk, dan is misschien mijn oma wel mijn grootste voorbeeld.
Heel lang is ze zelfstandig gebleven. Op oudere leeftijd heeft ze nog verre reizen gemaakt, was ze geïnteresseerd in alles en iedereen om haar heen. Ik herinner me mijn verbazing toen ze op haar 90e doodleuk meldde dat ze ‘gewoon’ een gsm had. En ik geloof zelfs dat áls ze een computer had gehad, ze actief op Facebook had gezeten. Lekker volgens haar eigen weg. Midden in het leven, lak aan het getal van leeftijd. Zo wil ik ook worden.
Marie Curie en mijn omaatje.
Twee heldinnen voor mij.
De eerste zal ik niet snel evenaren, maar de tweede…? Ik teken ervoor!