Maar een hond…

Lang geleden besloten we: als we een hond nemen, blijven we wel nuchter. Natuurlijk doen we alles voor hem. We zorgen voor goed eten, voldoende drinken, veel lichaamsbeweging en fijn speelgoed. Hij wordt onderdeel van het gezin, maar hij is geen kind. Reëel gezien: het is en blijft toch (maar) een hond…
We namen twee honden, voor de gezelligheid en voor elkaar. Twee ruwharige (?) teckels.
Ruim een week geleden werd de oudste van de twee ziek.
Heel erg ziek.
Zo ziek zelfs dat opname in de dierenkliniek niet te vermijden was.
Na het aansluiten van het infuus keken we elkaar eens aan. Wat was er nu aan de hand? Waarom was hij zo ziek? Het eeuwig huppelende hondje was een natte dweil geworden die zelfs niet uit te wringen was. Ook de dierenarts keek eens bedenkelijk en besloot bloed af te nemen. Veel bloed. Voor zoveel mogelijk onderzoek. Een echo was nodig, want – zo vermoedde ze – alleen op die manier kon ze goed naar de inwendige organen kijken en hopelijk enge dingen uitsluiten.
We knikten ja en dachten niet aan de onvermijdelijke rekening die zou volgen na al die onderzoeken, laat staan opnamedagen!
Dagen gingen voorbij en het hondje knapte maar niet op.
Mijn lief ging drie keer per dag bij hem langs, moedigde hem aan om weer te gaan eten en beter te worden.
Ik keek vanaf de zijlijn mee. Voelde me machteloos en dacht steeds vaker aan die woorden van jaren geleden: ‘We blijven wel nuchter, hoor…’
Ondertussen sliepen we niet meer, van de zorg over de patiënt en over de achtergebleven broer die de nacht gebruikte om zijn verdriet uit te huilen. Het werkte op mijn zenuwen, maakte dat ik me schuldig voelde.
Waar waren we mee bezig?
De diagnose kwam binnen. Alvleesklierontsteking. Waarschijnlijk in behoorlijk heftige mate.
Wanneer was dit begonnen? En belangrijker… wanneer zou dit eindigen?
Ik besloot me op de dierenarts te richten, niet meer op de hond. Zolang zij heil zag in behandeling en overtuigd leek dat er verbetering zou komen, bleef ik bij de les. Maar zodra het moment voorbij leek te zijn, moest ik gaan praten met mijn lief. Met de kinderen.
Het is tenslotte maar een hond…
Dag vier belde de dierenarts. Het beestje moest maar naar huis, hoe ziek hij ook was. De ontsteking leek onder controle, maar het herstel liet op zich wachten. Misschien thuis…
Met lood in mijn schoenen haalde ik hem op. Het infuus moest nog afgekoppeld worden. Dit kon toch niet goed gaan?
Hopeloos. Zo’n hond…
Thuis keek hij verdwaasd om zich heen. Hij wankelde naar zijn broer. Liet zich besnuffelen en langzaam bewoog zijn staart. Was dat nu een kwispel?
Ik besefte me ineens dat ik met ingehouden adem stond te kijken.
Jongste nam hem op de bank en verleidde hem tot het eten van wat brokjes. Eén voor één…
En dat voor deze hond…
We zijn nu alweer 4 dagen verder.
Hij huppelt door de tuin, eet, drinkt en speelt met zijn broer.
Ruim een week geleden gaf ik hem geen cent meer.
Ik ben zo blij.
Het is misschien maar een hond, maar hé, het is wel mijn hond!