Queen of the house

Als er iets is waar mijn lief en ik over kibbelen, is het het huishouden wel.

Ik vind dat hij te weinig doet, hij zegt dat ik niet voldoende aangeef wat hij móet doen!
Hij snapt niet waar ik me druk over maak als ik voor de zoveelste keer aan hem vraag of hij de toiletten niet eens een keertje kan schoonmaken omdat we bezoek krijgen. (‘Waarom? Dat kan ik dan toch beter morgen doen? Dan is de wc pas echt smerig!’). Ik begrijp niets van zijn laconieke houding.

Ik mopper dat ik een poetshulp wil, hij vindt dat de grootste onzin.
Menig maal heb ik – op het hoogtepunt van zo’n ruzie – geroepen dat hij het maar eens een tijdje alleen zou moeten doen. Dan zou hij vanzelf wel zien wat er nu allemaal gedaan wordt in huis.
Ik heb zelfs wel eens geroepen: ‘Wacht maar tot ik een keer mijn been breek of zoiets en niets meer kan doen! Dan zie je wat ik stiekem allemaal doe zonder dat jij het in de gaten hebt.’
Het schouderophalen maakte me dan nog bozer, wat dan weer goed hielp bij het poetsen van de badkamer.

Sinds drie weken hang ik verplicht op de bank. Met die ooit gedreigde gebroken voet.
Lief neemt de honneurs met verve waar. Honden worden zonder mopperen drie tot vier keer per dag uitgelaten, de boodschappen doet hij en iedere ochtend als ik opsta staat er bij de bank al een ontbijtje op me te wachten.
Hij is zo lief!

En dus probeer ik tijdens het douchen niet naar de steeds meer verkalkende kranen te kijken en op de bank ben ik zo gaan zitten dat ik de vloer van de huiskamer niet de hele tijd hoef te zien. Door de invallende herfst staat gelukkig niet de hele dag de zon op de ramen en nu hij het koken op zich heeft genomen, is de keuken al een tijdje niet meer mijn domein.

Gisteren werd het me plotseling toch allemaal teveel.
‘Je ziet het gewoon niet. Het is ronduit smerig overal!’ riep ik gefrustreerd uit. ‘Tijd voor onze eigen Lucy!’ (Zo heet de hulp van mijn collega en hoewel ze niet bij ons schoonmaakt, heeft ze – zonder het zelf te weten – wel een duidelijke rol in onze schoonmaakgesprekken)
‘Doe nou eens rustig. Maak een lijstje, met deadlines als het kan…’ antwoordde lief kalm.

Aldus geschiedde.

Vandaag keek ik vanaf de bank toe. Menigmaal moest mijn lief me terugzetten op die bank, omdat ik meer in de weg liep dan behulpzaam was. Ik beet op mijn lippen om niet teveel suggesties te opperen en sloot me uiteindelijk op in mezelf, met een koptelefoon op mijn hoofd. Ik dacht weer terug aan andere woorden die ik ooit in mijn frustratie riep: ‘Wat zou het heerlijk zijn als jij eens het huishouden deed in plaats van ik! Echt, ik zou genieten van het eerste tot het laatste moment!’

Ik heb me vergist… 😐

*klik*