Du temps

Het duurde even. Een heel weekend, drie volle dagen. Voordat het goed tot me doordrong wat er nu precies gebeurd was.
Zo’n vierhonderd kilometer bij me vandaan.
Vierhonderd-en-vier kilometer om precies te zijn.
Vierhonderd-en-vier kilometer die wij ik weet niet hoe vaak al gereden hebben. Om naar onze stad te gaan. Zodat we konden genieten van de stad, de vele terrasjes, de parken, de mensen, de straten. Om te slenteren door de wijken, te flaneren over de boulevards. Parfum ruiken in Le Printemps, de adem stilletjes inhoudend als we voorbij één van de vele clochards lopen.
Kilometers die we maar wát graag overbrugden om boterzachte croissants te eten bij de Boulangerie op de hoek tegenover ons favoriete café. Petanque kijken in Jardin du Luxembourg. Urenlang. Stokbroodje bij de hand met een heerlijk stuk kaas, wat druiven en een goede fles wijn.
Op de achtergrond de straatgeluiden die zo kenmerkend zijn voor deze stad. Verkeer, mensen, de eeuwige sirenes van de Pompiers de Paris.
Stad van de liefde, stad van onze liefde.
Een stad die ik misschien wel beter ken dan menig ander in ons eigen land.
Machteloos moet ik op televisie aanschouwen hoe mensen koelbloedig vermoord worden in een theater waar wij een jaar geleden nog schuin aan de overzijde twee nachten hebben doorgebracht.
Ik kan er maar niet bij.
De overbekende sirenes snerken door de woonkamer in mijn Nederlandse huis. Ik wil ze niet horen. Ik wil mijn oren bedekken met mijn handen. Mijn ogen sluiten om het niet te hoeven zien. Maar ik weet ook: het drama dat bezig is en ik kan het niet tot stoppen dwingen.
Weer zie ik de straat waar we tientallen keren hebben gelopen. Onderweg naar ons bed, onderweg naar de stad, onderweg naar… ons Parijs.
Mijn hart huilt.
Zullen we ooit weer onbezorgd door de straten wandelen? Naast de echte Parijzenaars?
De tijd moet het gaan leren.
Tijd heelt alle wonden.
Zeggen ze.
Le temps guérit toutes les blessures…
Je l’espère!