Bijna zes weken zijn nu voorbij en alles wat ik me zo had voorgenomen komt eigenlijk niet uit. Ja, ik eet meer stamppot, dat is een feit, maar na zes weken zuurkool, boerenkool en rauwe andijviestamp, begin ik alweer genoeg te krijgen van die eenpansgerechten. Ik mis het gezelschap aan tafel, de gesprekken tijdens het koken en het eten.
Tegenwoordig bestaat mijn gezelschap rond etenstijd voornamelijk uit Netflix en afgelopen weekend besloot ik dat Netflix geen vriend van me is. Ook geen vijand. Wel een soort van holle, lege ruimte waar altijd plaats is voor een eenzame ziel.
Ook het voornemen om eens flink met mijn schrijven aan de slag te gaan lijkt te sneuvelen voordat het überhaupt tot leven is gebracht. Met het vertrek van mijn lief is mijn inspiratie verdwenen, in het niets opgelost. Ik schrijf niet meer dagelijks in mijn Moleskine en ook mijn blog komt er maar bekaaid vanaf. Ik zet me aan de keukentafel en staar naar witte bladzijden of klik doelloos wat sites aan om dan met een klap de deksel van mijn MacBook weer dicht te gooien.
Een paar weken geleden zei mijn moeder tegen mij: ‘Maar jij kan dat wel, alleen zijn…’ Eerst dacht ik: natuurlijk kan ik dat, alleen zijn. Later besefte ik: maar ook als ik het niet zou kunnen, heb ik geen keus. Ik móet wel. Hij is er gewoon bijna zeven maanden niet, het heeft dus niet zoveel zin om daarover na te denken.
En dan zijn er natuurlijk ook nog al die lieve mensen om me heen, waar ik in eerste instantie niet van verwachtte dat ze zo met me mee zouden leven, maar die plotseling als een vangnet om me heen staan. Collega’s worden vrienden, buren net iets meer dan enkel ‘de buurman of buurvrouw’. Sommige vriendinnen blijken echter niets met mijn gemis te hebben en verdwijnen uit het zicht. De kaartjes aan de muur in mijn keuken spreken boekdelen, net als al die uitnodigingen voor een borrel, een lunch, een wandeling en het samen gaan eten van een taartje. Kleine dingen, maar o zo kostbaar. En wat te denken van die ene, nog nooit geziene vriendin, die mij wekelijks een hart onder de riem steekt met haar lieve mailtjes vol vragen, wijsheid en lieve woorden. Ik hoop stiekem dat ze honderd kilo weegt, want ze is haar gewicht meer dan ooit in goud waard!
Ondertussen tel ik af.
Nog 22 weken…
34 Comments
Janny Bouwman
12 februari 2018 at 11:39 amIk kan het me goed indenken hoor Gwennie. Ik ben, als ik alleen ben, ook niet op mijn best. Vind ik stom van mezelf, maar het is wel een feit. Ik gedij klaar lijfelijk beter met mijn geliefden om me heen. Maar soms duurt het ook maar een bepaalde periode die ik waarschijnlijk even door moet, en dan komt het wel weer. Hopelijk gaat het jou ook zo. Toch maar veel afleiding zoeken?
Ik wens je veel sterkte, is ook helemaal niet leuk als je bij iemand wil zijn en het kan niet.
Knuffel, Janny
Gwennie
12 februari 2018 at 12:49 pmHet valt me inderdaad ook wel wat tegen van mezelf… of ben ik dan erg hard voor mezelf? 😕
Pien
12 februari 2018 at 11:47 amDat is het: natuurlijk kun je het. Simpelweg omdat je geen keus hebt. Maar dat maakt het niet minder zwaar of dat je dit er ‘zomaar even tussendoor’ bij doet. Het uitzenden van geliefden is in ieder geval voor het thuisfront erg zwaar. Kus xx
Gwennie
12 februari 2018 at 12:47 pmNee, ik vind het best moeilijk inderdaad… 😢
kliefje
12 februari 2018 at 12:01 pmAggos… Ik kan me er geen voorstelling van maken (had al moeite met 3 weken) maar mán wat moet het moeilijk voor je zijn. Ik denk dat het een soort rouwen is zonder het definitieve gemis.
K voor je!
xx
Gwennie
12 februari 2018 at 12:46 pmZe zeggen weleens gekscherend: onbestorven weduwe. Tja, dat dekt de lading wel zo’n beetje! 🙄🤔😉
kliefje
12 februari 2018 at 12:47 pmZo noem ik het ook ja. En het klopt. Rotgevoel.
Gwennie
12 februari 2018 at 12:49 pmPrecies! #rotgevoel
Vlinder1960
12 februari 2018 at 12:13 pmJa, dat aftellen. Dat deed ik ook. Maar dan in dagen. En als er dan nog 100 over waren, ging het ineens best rap. Maar ik herken het. Nergens puf in en geen energie hebben. Sterkte (en vandaag weer een dag minder vergeleken bij gisteren…).
Gwennie
12 februari 2018 at 12:45 pmVan de dagen word ik nog zo moedeloos, dat ik het voorlopig nog maar even op weken houd… 155 dagen… pfttt… geen doorkomen aan!
Marja
12 februari 2018 at 2:11 pmIk vind je heel dapper hoor. Zelf zou ik het niet redden in mijn eentje. Ik zou toch graag iemand te logeren hebben.
Gwennie
12 februari 2018 at 4:29 pmHmmm… daar moest ik even over nadenken. Maar bijna 7 maanden weer iemand te logeren hebben is ook zoiets… 😂😂
Marja
12 februari 2018 at 4:39 pmIedere maand iemand anders?
Gwennie
12 februari 2018 at 6:17 pm😂😂 Is ook een idee! Ik hou het voorlopig maar op veel bezoekjes en veel werken… 😉
Sandra
12 februari 2018 at 4:30 pmRuim een half jaar zonder elkaar, ik weet niet of ik dat kan. Weet je wat ik het eerst mis als mijn lief er een weekje niet is, gewoon volwassen gesprekken. Ookal zijn mijn oudere kinderen (net)volwassen hou ik toch andere gesprekken met hen. Het blijven toch ouder-kind gesprekken in plaats van gelijkwaardig. Dikke knuffel voor de komende 22 weken! 😘
Gwennie
12 februari 2018 at 6:21 pmPunt is, dat we niet zoveel keus hebben… En het werk dat hij doet daar in den verre is ook de moeite waard! Dus om te roepen dat hij dan maar een andere baan moet nemen… nee…! Ik zeg nu wel tegenwoordig: de volgende keer ga ik mee! Hahahaha #nietmeeralleendan
thuisbijdewilliams
12 februari 2018 at 4:32 pmBij mij op zwemmen zit een mevrouw die haar man wordt vaak uitgezonden. Ze zei de eerste weken moet ik echt mijn draai vinden en als ie dan terug komt moet ik weer wennen dat ie er is😊.
Gwennie
12 februari 2018 at 6:19 pmO ja! Dat herken ik!! Als hij terugkomt ben je ontzettend blij. Wittebroodsweken bijna. En dan na een dag of 8-10 begint het gemopper. Dan willen ze zich gaan bemoeien met datgene dat je al een half jaar alleen doet. En dat pik je dan niet meer… 🤔 Wat volgt is knallende ruzie, met veel goedmaakzoenerij en dan ga je uiteindelijk weer het evenwicht vinden. Ik zeg altijd: de uitzending begint pas als de militair weer thuis is! 🙄
schrijfselsvanmij
12 februari 2018 at 6:25 pmLijkt me echt niet leuk, maar wat moet dat moet hè. Binnenkort hebben een aantal bloggers een bloggers-meeting? Ik verheug me erop. Wellicht ook leuk voor jou?
Gwennie
12 februari 2018 at 7:20 pmO, wat leuk om je op te verheugen. Heb veel plezier!!
Soof
12 februari 2018 at 6:50 pmJe bent niet compleet als je zielsverwant zo lang weg is. Zo stel ik het me voor als een soort ‘grief with no place to go.’
Nu M en ik niet meer bij elkaar werken missen we elkaar al meer dan ik ooit had gedacht, wat moet het dan voor jou zwaar zijn!
Dikke kus en sterkte lieverd! X
Gwennie
12 februari 2018 at 7:17 pmNiet compleet… dat is het precies. Alsof je geamputeerd bent… 🙁
Soof
12 februari 2018 at 7:20 pmEn dus is het logisch dat je niet uit de voeten kan met jezelf nu en er niets uit je handen komt. Het stabiliseert zich wel maar dan nog!
Gwennie
12 februari 2018 at 7:21 pm😘
Mrs. T.
12 februari 2018 at 10:22 pmAch lieverd toch, natuurlijk is het gewoon k met peren om je lief zo lang te moeten missen. En dat mag je best laten merken ook. Ik hoop dat met het lengen van de dagen het je ook lukt om het iets zonniger in te zien. Sterkte.
Gwennie
13 februari 2018 at 6:42 amDat gaat ook wel lukken. En meestal gaat het ook goed. Maar soms even niet… 😟
Spontanity
13 februari 2018 at 4:21 pmNa een best zwaar jaar dan ineens 7 maanden zonder je lief!
Mag je je best rot over voelen en verdrietig over zijn.
En al eerder gezegd, als je eens in de buurt bent 🙂
Gwennie
13 februari 2018 at 9:09 pmJe bent een lieverd!
Lotus Lilly
13 februari 2018 at 8:20 pmHet lijkt mij ook niet simpel, en ondanks alle goede bedoelingen blijven het 24 uren in een dag anders zijn dan eerst. Sterkte!! Hopelijk komt met het betere weer ook een beter evenwicht terug xxx
Gwennie
13 februari 2018 at 9:11 pmIedere avond denk ik maar weer: zo, weer een dag dichterbij de terugkomst! 😉
huizehens
14 februari 2018 at 6:38 amWeken klinkt inderdaad beter dan dagen *knipoog*, dus ik zeg gewoon: Doe wat goed voelt…op welk vlak dan ook. En, ook ja… er schoot me nog iets te binnen. Iets met ‘lat’ en ‘hoog’… en wie bepaalt hoe hoog die ‘moet’ liggen … en zo…*grinnik*, wat het allemaal echt niet minder ‘k’ maakt hoor, dat realiseer ik me ook, maar misschien op sommige dagen (dat het iets minder gaat) net ietsjes lichter.
Dikke knuffel xx
Gwennie
14 februari 2018 at 8:39 amTja, die lat… ik wil die vaak zo hoog mogelijk leggen. Soms handig, soms niet… Nu even niet inderdaad… 😉
Kakel
14 februari 2018 at 9:19 pmJe bent een beetje de helft van jezelf kwijt, dus logisch dat je uit het lood bent. Wees lief voor jezelf!
Gwennie
15 februari 2018 at 6:54 amDat klinkt logisch… de helft van mezelf kwijt. Dat is het dus! 😘