Het vijfde seizoen

Als kind had ik een boekje van Rie Cramer. Over de vier jaargetijden.
Ik herinner me dat boekje nog heel goed omdat ik er ooit eens een versje uit heb moeten leren. Dit versje viel overigens niet in goede aarde bij de juf waarbij ik het moest voordragen. Te kort, te eenvoudig, ik had een voorbeeld moeten nemen aan een ander klasgenootje, die warempel een gedicht voordroeg waarbij iedereen stijl achterover viel. Het was de eerste keer dat ik een boek de hoek van mijn slaapkamer in smeet en er vanaf dat moment een nare smaak van in mijn mond kreeg als ik het toevallig weer een keer onder ogen kreeg. 
Nu was er nóg wel een reden waarom ik twijfelachtige gevoelens had bij dat boekje. Ik miste het vijfde seizoen.
Mijn lievelingsseizoen.
Ook daarin beet de juf mij toe dat een jaar nu eenmaal vier seizoenen heeft en geen vijf, zoals ik ooit voorzichtig suggereerde.
Natuurlijk bedacht ik me tien keer liever dan dat ik tegen de juf inging. Stel je voor dat ze me nog een keer voor gek zette in de klas. Ik was misschien niet de slimste van de klas, maar toch ook zeker niet de domste!
Jaren later – toen ik al lang en breed een gezin had en volwassen was zoals ze dat dan zeggen – viel ik van verbazing bijna van mijn stoel toen tijdens mijn opleiding TCM mijn leraar het de hele tijd over het vijfde seizoen had.
De nazomer.
Het seizoen tussen zomer en herfst.
De tijd waarin de nachten al langer worden, maar de dagen nog voldoende warmte geven om je een zomers gevoel te geven.
De periode van kleur, warmte, oogst en voorzichtig klaar maken voor de herfst.
Kijk, dát was precies het seizoen dat ik bedoelde als kind. De maanden augustus, september, oktober.
Mijn lievelingsmaanden. Mijn lievelingsseizoen.
Vandaag is het 2 augustus.
Mijn lievelingsseizoen is weer begonnen!
Jammer dat Rie Cramer al tijden niet meer onder ons is, anders had ik haar vriendelijk toch dringend verzocht om een een ander boekje.
De vijf seizoenen.
Ik vind het wel wat hebben… 😉