52 boeken, #2 Gisèle van Susan Smit

Een van de onderwerpen in mijn blog 52 genres – 52 boeken was: Aangeraden door…
Morgaine was de eerste die een boek voor dit onderwerp aandroeg: Gisèle van Susan Smit. En omdat ik mezelf had opgedragen om het eerste de beste boek dat me werd aangeraden ook gewoon te gaan lezen, zette ik hem op de lijst. Hoewel ik – als ik eerlijk ben – niet echt groot fan ben van Susan Smit.
Ik geloof à la minute dat mijn omgeving mij bij tijd en wijle wat zweverig vindt, maar Susan is zelfs voor mijn doen te wazig. (Sorry Susan!)
Goed.
Voornemen is voornemen en dus toog ik naar de bibliotheek om Gisèle op te halen.
En ik moet zeggen, het boek betoverde me. Het kreeg me in z’n greep.
Hoewel ik me ook regelmatig afvroeg waarom het boek nu eigenlijk Gisèle heette. Ik bedoel, de hoofdpersonen zijn drie mensen: Gisèle, Mies en Jany. En als ik heel eerlijk ben is Jany het middelpunt van de driehoeksverhouding. Hij heeft een liefdesverhouding met Mies, maar ook met Gisèle. Gisèle en Mies ontmoeten elkaar niet veel. Pas in het nawoord werd me duidelijk dat Gisèle degene is waar de schrijfster de gesprekken mee heeft gehad en wat dus de belangrijkste bron voor dit boek was.
De beschrijving van de honger gedurende de oorlog greep me echt aan. Ik voelde mijn eigen maag rommelen en was keer op keer weer blij dat ik een na-oorlogs kind ben.
Hoewel meerdere passages van het boek me ontroerde, was er een stukje bij waarbij de tranen in mijn ogen sprongen. Gisèle is doodongerust over haar moeder tijdens de laatste wintermaanden van de vijf jaar durende oorlog. Als ze besluit om op zoek te gaan naar haar moeder moet ze een bizarre tocht afleggen die haar bijna het leven kost. Verzwakt, onderkoeld en ziek komt ze aan in Friesland. Daar krijgt ze voor het eerst sinds jaren een dikke boterham besmeerd met boter en een plak kaas ernaast. Zelfs een schaaltje yoghurt stond klaar. De gretigheid waarmee Gisèle op het eten aanviel en de prijs die ze daarvoor moest betalen (kotsmisselijk zijn omdat haar maag geen eten meer gewend was), maakte dat ik een paar tranen moest wegslikken.
Het epiloog, waarin alle beschreven personen stuk voor stuk werden uitgelicht maakte het boek voor mij echt af. Ook daar prikten mijn ogen verdacht veel.
Kortom: ik heb genoten van dit boek! Een dikke aanrader voor iedereen.
En Susan… jij ook bedankt voor dit mooie verhaal!