Genieten

Met mijn yogamatje onder mijn arm wandel ik de tuin in. De enorme tuin van daar waar we op dit moment een tijdje mogen verblijven. Vogels kwetteren, de ezel en het paard kijken sloom op als ik vlakbij ze mijn matje uitrol. Je ziet ze bijna denken: wat gaat zij nu doen? De ezel is zo dom nog niet en slentert dichterbij.
Nieuwsgierig.
Ik aai zijn neus en draai dan mijn gezicht even naar de zon die voorzichtig haar stralen door het bladerdek van de bomen om me heen laat doordringen. Een zoete geur van amandelen vult mijn neus en ik haal diep adem.
Een klein half uurtje later loop ik terug naar het koetshuis. Tevreden. Dit ging best lekker.
Mijn lief ligt nog in bed de krant te lezen. Ik lijn de hondjes aan en laat ze alle geuren van het landgoed opsnuiven, terwijl we alledrie ons best doen om niet te snel te rennen.
Als ik ze weer terug naar het huisje heb gebracht pak ik wat geld en een tas. Tijd voor de verse croissants voor deze ochtend.
Bij de Boulanger probeer ik het verhaal van de bakkersvrouw te volgen dat ze aan de dame voor me vertelt. Ik denk op te vangen dat het huis van haar zoon nog steeds te koop staat. Moeilijke tijden. Of iets dergelijks. Misschien had ze het ook wel over haar huis schoonmaken, maar dat maakt me eigenlijk niet zo veel uit. Beiden hoef ik niet te doen. Verkopen niet en schoonmaken al helemaal even niet.
Als ik aan de beurt ben bestel ik mijn croissants en baquette. Ik vraag of de jam die in de schappen staat zelfgemaakt is. De vrouw knikt. Haar dochter heeft de jam bereid en de honing is van eigen bijenkorven. Ik besluit van beiden een pot mee te nemen. Abrikozenjam en lente-honing. Klinkt goed, al zeg ik het zelf.
De vrouw van de bakker ziet in mij een volgend slachtoffer en ook aan mij begint ze een heel verhaal op te hangen. Ik laat het over me heen komen en knik (hopelijk) op de juiste moment ja. Af en toe mompel ik ‘Oui, non,’ of ‘Mais, bien sûr…’
Gelukkig klingelt de deurbel op tijd en komt een oud vrouwtje binnen die meer ruimte inneemt dan haar omvang doet vermoeden. Met een tevreden gevoel laat ik de twee aan elkaar over. Bij de deur roep ik nog een ‘Bon journée!’, maar de twee hebben het te druk met elkaar om mij nog op te merken.
Neuriënd wandel ik weer terug naar mijn lief en de hondjes.
Bij het huisje geurt de koffie me al tegemoet en een glas verse jus d’orange staat klaar. Vers gekakelde eitjes liggen in een mandje op de buitentafel. De eigenaresse van het landgoed zwaait van de overkant van het grasveld en gebaart naar het mandje. Pas gelegd begrijp ik.
Langzaam trekken mijn mondhoeken in de verste stand van genieten.
Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat het lachen me hier serieus niet vergaat.