Gezellig

Met z’n drieën schuiven ze aan het tafeltje naast me. De twee jongsten naast elkaar, de oudere versie tegenover hen. Moeder en twee dochters, het kan niet missen. Dezelfde kaaklijn, dezelfde neus, dezelfde houding, dezelfde omlaag hangende mondhoeken.
‘Hmmm, gezellig,’ knikt de moeder. Een van de twee dochters mompelt wat, de ander verbergt haar gezicht achter de menukaart.  Ik zie haar met haar ogen rollen, uit het zicht van haar moeder.
Gezellig, denk ik ook en ik heb op slag medelijden met de moeder.
Er wordt besteld en ik verdiep me weer in mijn boek.
‘Nu we hier toch zitten,’ hoor ik de moeder ineens zeggen. ‘Ik wil eigenlijk wel weten wat we nu met de paasdagen gaan doen.’
‘Hoezo?’ vraagt de oudste dochter. ‘Ik had toch al gezegd dat we kwamen?’
‘Ja, maar ik wil even met jullie overleggen welk restaurant ik kan reserveren voor…’
‘Restaurant?’ Nu veert de oudste dochter verschrikt op. ‘We zijn er al bij de koffie! Gaan we nu ook nog uit eten?’ De ogen van dochter nummer twee worden groot van schrik, ze houdt echter wijselijk haar mond.
‘Ik dacht… misschien…’ de moeder sluit haar mond met een klap.
‘Jeetje mam, je bent kerst zeker al vergeten?’ De oudste dochter zucht en legt haar hand onder de tafel op het been van haar zusje. Ze probeert te kalmeren, vermoed ik.
‘Nou ja, we zijn alweer een poosje verder en we kunnen toch niet zo door blijven gaan?’
Nu rolt de tweede dochter met haar ogen. Openlijk.
Het blijft even stil en alledrie verdiepen ze zich opnieuw in de menukaart, hun net gebrachte bestelling voor hun neus.
‘En als ik nu bij Janssens reserveer?’ probeert de moeder weer.
De twee zussen kijken elkaar een ogenblik aan. In drie seconden delen ze een wereld van woorden.
‘Stoffige tent,’ zegt de oudste.
‘Ome Jan misschien, dat is best wel gezellig.’
‘Zijn we laatst al een keer geweest en die keuken is zo veranderd, herken je echt niet meer terug.’
‘De Daalder dan?’ Moeder geeft duidelijk niet op.
De jongste zucht en haalt haar schouders op.
‘Gaan we dan brunchen of zo?’, probeert ze nog.
‘Nee, hoezo? Ik zit aan een viergangen-verrassingsmenu te denken.’
Nu kijkt de oudste haar moeder verbijsterd aan.
‘We gaan er een lange zit van maken?’ vraagt ze voor de zekerheid.
‘Lange zit? Hoezo? Jeetje, jullie zijn de volgende dag gewoon nog vrij hoor, dus wat maakt het uit als het laat wordt?’ Er komt een verbeten trek om de mond van de moeder.
‘Koffie en een borreltje?’ probeert een van de zussen nog een keer.
‘Diner!’ snerpt de moeder met een hoge stem.
De jongste zus kijkt ongemakkelijk om haar heen. Ik doe net of ik het niet hoor en nog steeds in mijn boek verdiept ben.
‘Oké, oké, maar laten we dan gewoon een restaurant kiezen, zonder al te lange zit.’ zegt de jongste dan.
De moeder knikt en leunt achterover. Ze roert in haar cappuccino en prikt een stukje appelgebak aan haar vorkje.
‘Gezellig!’ besluit ze en neemt tevreden een hap.