Kriebels

Ergens rond deze tijd in mijn eerste huwelijk ging het mis. Niet van de één op de andere dag, het sloop er geleidelijk in. We hadden het niet slecht, maar ergens kwam er wel een moment waarop ik me afvroeg: waar zijn wij nu eigenlijk gebleven? En ook dát moment was er al vaker geweest. Jarenlang eigenlijk.
Ik miste een kriebeltje. En voelde me schuldig.
Want een huwelijk is meer, veel meer dan alleen maar een kriebeltje. Het omvat iets dieper, in ons geval ook kinderen.
En toch… ik miste dat kriebeltje.
Na het afscheid en de komst van mijn liefste zat mijn lijf vol kriebeltjes. Téveel kriebeltje bijna!
Alleen al de gedachte dat ik hem zou kunnen verliezen bracht me tot aan de rand van blinde paniek. Huilend lag ik dan in bed naast hem, in gevecht met een leger van kriebeltjes, vol verlangen om mezelf niet helemaal te verliezen in een kolk van liefde.
Het maakte me onzeker, het maakte me sterk.
We trouwden en tijdens de huwelijksceremonie rolden de tranen over mijn wangen. Tranen van geluk, tranen van liefde. Ik depte de natte wangen van mijn lief droog en wist: die kriebels zijn er bij ons allebei.
We dansten aan zee en beloofde elkaar ons leven toe.
Gisteren dansten we door de keuken. Dicht tegen elkaar aan, mijn wang tegen de zijne.
Hondjes dansten blaffend om onze benen en samen lachten we om de drukte om ons heen. Met een zwaai boog hij mij achterover, stevig vasthoudend, een snelle kus in mijn nek. Met een evengrote zwaai belande ik weer terug in zijn armen.
En mijn lijf vulde zich met kriebels.
Nog steeds intens verliefd. Net als de ogen die me aankeken.
Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat wij met ons 60e huwelijksjubileum nog steeds dansen van de kriebels.
Ik kijk er naar uit! 🙂