Moestuin

Met een batterij aan medicatie staan we na een paar uur weer buiten. We lachen wat, gokken hoeveel pillen er per dag ongeveer geslikt moeten gaan worden en vallen allemaal stil als blijkt dat we het totale aantal geen van allen echt geraden hebben. We zitten niet eens in de buurt! Dertien pillen per dag. Om te beginnen. Dit kan nog meer worden, misschien (hopelijk!) wat minder.

Dertien pillen gaan iedere dag opnieuw dat jonge lijf in.

Medicatie om het afweersysteem nagenoeg stil te leggen, zodat het lichaam stopt met het maken van antistoffen tegen zichzelf. Pillen om te voorkomen dat er ernstige ontstekingen gaan ontstaan hierdoor (longontsteking, herpesvirussen…) en pillen om ervoor te zorgen dat de dagelijkse bloedingen minder gaan worden.
Twee keer in de week moeten de bloedplaatjes aangevuld worden door middel van transfusie en indien nodig zal er dan ook een gewone bloedtransfusie plaatsvinden.

In één klap is het leven van middelste gewijzigd in die van een ernstig zieke. Of een serieus zieke.
Zo noemde de arts het in ieder geval.

‘Het is een serieuze ziekte, waar we niet te licht over moeten nadenken en/of praten. Het is ook een ziekte waarbij jullie geduld nog langer op de proef gesteld gaat worden. In ieder geval de komende drie maanden. Dat is de tijd die aan de medicatie gegeven wordt om aan te slaan. Dat is ook de tijd waarin de moestuin weer levensvatbaar gemaakt moet worden.’

We lachen nog wat na over deze laatste woorden van de arts.
Hij vergeleek het beenmerg met een moestuin. Waarin allerlei groenten gekweekt worden en geoogst worden op het moment dat het rijp is, waarna er een voedzame maaltijd bereid kan gaan worden voor de mens.
Bij middelste is de moestuin leeg. Er groeit niets meer. Nou ja, bijna niets. En dat wat er groeit is armetierig en geeft niet tot nauwelijks producten om te voeden. Daarom moet hij voedingsstoffen bij de buren lenen in de vorm van transfusies.
Om zijn eigen moestuin weer vruchtbaar te maken gaat er een verdelger (medicatie nr. 1) overheen. Deze is niet misselijk. Best heftig zelfs. Maar zonder dit zal het niet lukken, dat is ondertussen wel duidelijk geworden.
Hopelijk kunnen de plantjes dan weer opkomen en voorzichtig de eerste gezonde vruchten gaan leveren.
Dat dit tijd kost hoeft hij mij niet uit te leggen. De ‘echte’ groentetuintjes bijvoorbeeld die je in de zomer bij de AH kreeg, sloegen bij mij helemaal niet aan! Geen groene vingers… Dus succes is niet altijd verzekerd.

Gelukkig hebben we dan altijd dat plan B nog. We hebben het even besproken, maar ook snel weer in de kast geparkeerd.
We gaan voor plan A. Medicatie en tijd.

Hopelijk kan middelste snel weer oogsten uit eigen moestuin!