Gestruikeld met de eindstreep in zicht

‘U bent 1 keer getest op… De uitslag van de PCR test is positief. Dat betekent dat u corona hebt. We begrijpen dat dit een vervelend bericht is. Neem even de tijd om dit nieuws rustig te verwerken en lees onderstaande informatie goed door. De GGD belt u binnen 1-2 dagen. We geven hieronder antwoord op 4 vragen…’

Ik lig in bed. Al twee weken lig ik in bed. Ziek. Eigenlijk meer dan ziek. Heel eerlijk gezegd ben ik behoorlijk ziek. Hoge koorts, veel hoesten, doodmoe, pijn over mijn hele lijf, pijn in mijn hoofd, maar vooral heel veel pijn in mijn longen. De afgelopen twee weken ben ik meerdere keren getest, want tja… je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Gelukkig waren de testen iedere keer negatief, dus het leven ging op een gekke manier gewoon door. Met dat verschil dat ik op bed lag en mijn lief aan het thuiswerken was.

Na twee weken ziek zijn, zonder echt op te knappen, vinden we het welletjes. Ik maak dus nog maar een keer een afspraak bij de huisarts en moet me voor de tweede keer melden aan de achterzijde van de praktijk, waar de huisarts me opwacht als een soort van maanvrouwtje. Volledig ingepakt dus.

‘Hmmm,’ zegt ze tijdens het onderzoek. ‘Dit klinkt toch wel heel erg als een longontsteking. Ik ga bloedprikken en we gaan direct zuurstof meten.’ Die uitslagen wijzen inderdaad op een longontsteking.
Gelukkig! denk ik nog. Het heeft in ieder geval een naam wat ik heb. Met de juiste medicatie moet ik toch gaan opknappen. ‘O ja, en doe voor de zekerheid nog maar even een test,’ zegt ze, terwijl ik al bijna buiten sta. Verward kijk ik haar aan. Een test? Hoezo? Ik ben al twee keer negatief getest, dus het zou wel héél gek zijn als ik nu wel positief test. Ik heb verdorie twee weken in een soort van quarantaine gelegen. Niet geheel vrijwillig.

‘Ik weet het,’ sust de huisarts. ‘Maar je weerstand is al twee weken zo laag… als de rest van het gezin gewoon doorgaat, kan je op die manier ook het virus krijgen. Ik verwacht het niet, hoor…’ Ze moet aan mijn gezicht zien dat die theorie me totaal niet aanstaat.

Goed. Nog maar een test dus. Ik voel dat ik daar wat opstandig over ben. Maar veel zin en energie om me daar druk over te maken, heb ik allang niet meer. Dus rijd ik weer naar de teststraat. Ondertussen begin ik met de penicilline, want ja, de longontsteking moet ook aangepakt worden.

En dan verschijnt de volgende ochtend bovenstaand bericht op mijn computer. Ik.ben.positief.getest.

De woorden dat het mogelijk een vervelend bericht is, zijn een understatement. Ik ben verbijsterd. Ik ben in de war. Maar vooral ben ik boos! Hoezo positief getest? Ik kán helemaal niet positief getest zijn. Ik word volgende week voor de eerste keer gevaccineerd. En hoe moet ik dit dan opgelopen hebben? Ik lig al twee weken in bed. Ik kom nergens. Niet eens in de winkel… We ontvangen geen bezoek, gaan nergens naar toe. Ja, af en toe het werk. Maar ik ben al meer dan drie weken niet op het werk geweest! Mijn lief natuurlijk wel… maar ik was negatief getest.

Langzaam beginnen de tranen over mijn wangen te stromen. Ik voel me nog slechter dan slecht op dit moment. Mijn lief staat machteloos op drie meter afstand toe te kijken en begint bijna zelf mee te huilen.

Later op de dag belt de GGD. Mijn lief vertrekt richting teststraat en ik moet de huisarts bellen. Ook daar is grote verbazing, maar vooral veel medeleven. ‘s Middags komt er iemand van het laboratorium om bloed te prikken en om mijn zuurstof weer te meten. Ik ben vanaf nu een Covid-19-patiënt en word ook als zodanig behandeld. Beschermende pakken worden aangedaan in de gang en bij het weggaan worden wij verzocht de pakken weg te gooien. Ik krijg veel controles de komende tijd, maar vooral moet ik afwachten en uitzieken. Opknappen eigenlijk…

De vaccinatieafspraak wordt geannuleerd en weer moet ik huilen aan de telefoon.
Gestruikeld vlak voor de eindstreep. Ik kan er bijna niet over uit.