Boekenclub: De bergen zingen

Een weekje later dan normaal gesproken, maar ik was het niet vergeten. Tijd voor de boekenclub. Deze keer het boek: De bergen zingen, van Nguyen Phan Que Mai.

Eerlijk is eerlijk, voordat ik aan dit boek begon was ik redelijk blanco wat betreft de Vietnamoorlog. Natuurlijk heb ik er vroeger wel iets over gelezen. Het zal zeker ook behandeld zijn in een van de geschiedenislessen op school. Maar het kleine beetje wat ik er nog van wist, kwam vooral uit de serie die we vroeger altijd keken: Tour of Duty. En die serie is met name gespitst op de oorlog tussen Vietnam en Amerika natuurlijk.

Dit boek laat echter ook het verhaal achter de oorlog zien van Vietnam met Frankrijk. Japan. En natuurlijk ook met Amerika.

Het verhaal wordt verteld door een oma aan haar kleindochter. Ik had verwacht dat ik in de war zou raken met de vele (voor ons toch vaak vreemde) namen die genoemd werden, maar gek genoeg was dat helemaal niet zo. Sterker, ik wist vrij snel wie nu wie was in het boek.

Doordat het een vertellend boek is, word je al snel in een familiegeschiedenis gezogen. Vier generaties komen voorbij, van het allereerste begin van de oorlog, tot het moment na de oorlog.

Het gebeurt niet vaak dat ik bij het lezen van een boek moet huilen, maar dit verhaal heeft het voor elkaar gekregen. De onmacht, de honger, de vernedering en vooral het zinloze grijpt je naar de keel. Er is een stuk in het boek, waarbij één van de zoons van de grootmoeder vertelt hoe hij met zijn eenheid op een groep jonge, Amerikaanse militairen stuit. Onbewust van het gevaar staan deze jongens zich te wassen en scheren in een rivier. Er wordt geravot, gelachen en vooral gespeeld in het water. Niet wetend dat de zeep en het scheerschuim in het water hen verraad (de Vietnamese soldaten ruiken de zeep in het water, als ze willen drinken stroomafwaarts) zijn ze vooral aan het ontspannen. In tien seconden tijd worden de levens van de Amerikaanse soldaten beëindigd, tot grote afschuw van de zoon van de grootmoeder. Voor het eerst dringt de waanzin van de oorlog tot hem door.
De tranen liepen over mijn wangen, bij het lezen van deze passage. Ook ik kon niet anders dan denken: waanzin! Complete waanzin. Alle oorlog is gekkenwerk…

Ik vind het mooi dat er een inkijkje wordt gegund op een reeële wijze in een oorlog die eigenlijk toch vrij onbekend was voor mij. De verschrikkelijk honger, de Napalm, het maakt dat je keel soms wordt dichtgeknepen. Toch is het verhaal niet geschreven op een manier dat je hekel krijgt aan de Amerikanen. Of de Fransen, de Japanners. En nee, ook niet aan de Vietnamezen. Het is vooral een verhaal over de zinloosheid van oorlogsvoering. De veerkracht van een mens en geloof en hoop houden in een betere toekomst.

Juist omdat het boek geschreven is uit het oogpunt van een grootmoeder, die haar verhaal aan de kleindochter vertelt, blijft de menselijke kant door het hele boek heen bewaakt. Het maakt dat het realistisch is, zonder dat het een geschiedenisles lijkt.

Ik heb genoten van het boek en zou hier echt een 9+ voor geven als ik er een cijfer aan moet koppelen. Een echte aanrader dus!

Wie heeft het boek ook gelezen? Wat wist je over de Vietnamoorlog en klopt dat een beetje met wat er in het boek beschreven wordt? Zou je het aanraden aan iemand? En waarom wel of niet?

Ik ben Triltaal in ieder geval dankbaar voor deze tip. Ik vond het meer dan de moeite waard!

Eind van deze maand staat het boek: Kaart van zout en sterren, van Jennifer Zeynab Joukhadar in de planning. Ik hoop dat ik het gelezen krijg, want de eerste pagina’s pakken me tot nu toe nog niet erg. Maar ik geef een boek altijd ruim de kans, dus… wie weet, komt het nog!

Voor de maand juli is er een voorstel van een vriendin gekomen, die geen eigen website heeft. Maar voor diegene die het boek willen reserveren in de bieb: Tropenbruid van Susan Smit.