Moment

Een paar keer per week fiets ik er voorbij. Ik zie hem zitten. Gebogen over zijn krant, wijd geopend voor hem op de tafel. De grote lamp boven zijn hoofd beschijnt zijn kalende hoofd, een krans wit haar als een neergedaalde halo erover gedrapeerd.
In een enkele seconde ben ik zijn huis alweer voorbij. Toch blijft hij langer in mijn hoofd hangen dan die ene seconde. Hij kan er soms zo verloren uitzien. Ik vraag me iedere keer weer af waarom hij om kwart over zeven al de krant zitten te lezen. Volledig aangekleed en wel. De resten van zijn ontbijt balanceren op het randje van de tafel, koffiekop nog binnen handbereik.
In de middag – als ik terugfiets van werk naar huis – zit hij er nog steeds. De krant nog altijd geopend. Ontbijtbord verwisseld met een diepere versie. Ik vermoed voor soep of warme maaltijd. Misschien beiden, opgediend na elkaar in hetzelfde bord. Pak vla binnen handbereik.
Ik probeer weleens zijn blik te vangen, maar stug spelt hij iedere letter uit de krant.
Zwaaien heeft dus niet zoveel zin. Hoewel ik dat best zou willen doen…

Een paar keer per week zie ik haar fietsen. Heel vroeg racet ze mijn huis voorbij. Gebogen over haar stuur, koptelefoon op haar hoofd. Haar koplamp wijst haar de weg. Waarschijnlijk richting werk.
In een enkele seconde is ze mijn huis alweer voorbij. Toch heeft ze iets waardoor ze langer in mijn gedachten blijft hangen. Ze ziet er zo vastberaden uit. Alsof ze een groot doel heeft in haar leven. Waar zou ze naar toe gaan? Waar zou ze werken? Ik vraag het me regelmatig af.
Vaak zie ik haar ’s-middags weer voorbijsnellen. Waarschijnlijk onderweg naar huis. Naar man? Vriend? Kinderen..? Haar tas over haar schouder geslingerd, vaak nog iets in één van haar bagagetassen gepropt.
Ik verbeeld me soms dat ze mij ziet zitten. Dat de snelle flitsen die ik denk te zien inderdaad haar ogen zijn. Bliksemsnel naar binnen kijkend, blik weer op de weg. Ik twijfel dan of ik zal zwaaien. Ik doe het toch maar niet. Ze heeft deze oude man vast niet in de gaten.

Ach…