Met de hoorn tegen mijn oor geklemd luister ik naar middelste. Zinnen als ‘… ik krijg nu twee zakken bloed…’, ‘Hb is 4.1’ en ‘… niet zo goed,’ galmen door mijn hoofd. Zijn woorden ‘Ik voel me nu echt heel slecht, mam…’ bombarderen mijn hart en laten alles gehavend achter.
Eventjes sluit ik mijn ogen en ik probeer de bittere smaak van gal weg te slikken voor het zijn weg naar buiten vindt.
Ik wíst het. Ik wist het gewoon. De week ervoor, toen we bij de hematoloog zaten. Ik voelde dat het niet goed was. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik dat toen niet gezegd, geschreeuwd heb. Waarom heb ik mijn mond gehouden? Om de hoop van middelste niet de grond in te boren? Omdat ik vind dat hij zélf moet kunnen aangeven hoe hij zich voelt zonder dat ik hem vertel hoe hij zich zou moeten voelen? Om de arts niet tegen te spreken?
Ik weet het niet, en het maakt ook niet zoveel meer uit nu. Feit is dat zijn bloedwaarden in de week tussen de afspraak en het bloedprikken behoorlijk gekelderd zijn en middelste nu – naar eigen zeggen – een serieus dieptepunt heeft bereikt.
Ik denk aan de woorden van de arts die middelste een paar keer heeft uitgedaagd om te vertellen hoe hij zich voelt. Ik zie de onmacht weer in zijn ogen als middelste keer op keer beweert dat het echt wel goed met hem gaat, dat hij zich prima voelt.
Ook de arts zal af moeten gaan op hetgeen middelste aan hem vertelt.
Het is zelfs een deel van onze opvoeding: laat je niet voorschrijven hoe je je moet voelen, maar voel zelf!
Wat we hier misschien iets te veel onderbelicht hebben gelaten, is dat daarbij goed luisteren naar je onderbuikgevoel, een niet geheel onbelangrijk aspect van dit geheel.
Maar hoe eng is het eigenlijk om naar je onderbuikgevoel te luisteren?
Doe ik dat zelf wel? Duw ik zelf dat onderbuikgevoel ook niet meerdere malen per dag weg omdat het nu eenmaal eenvoudiger is om gewoon niet te luisteren?
Ik denk weer terug aan het gesprek dat ik afgelopen week had met vriendinnen. Dat ging ook over het onderbuikgevoel. Vanwege het verlangen om het zo ongelooflijk verkeerd te hebben. Omdat je jezelf iets toewenst dat leuk, lief, geweldig is, maar wat (als je uitzoomt) eigenlijk helemaal niet zo goed voor je is.
Bij één van hen ging het om een verkeerde liefde, bij mij om de gezondheid van mijn kind.
Ik heb nog heel wat te leren.
Om te beginnen: vriendjes worden met mijn onderbuik.
En dat besluit voelt goed.
58 Comments
Rian
27 februari 2017 at 8:56 am❤💋
Gwennie
27 februari 2017 at 9:56 am*kus*
kliefje
27 februari 2017 at 9:18 amLuisteren is idd superbelangrijk. Ik weet er alles van. Door schade en schande…
Jullie heel erg veel sterkte, mán wat een ellendige situatie 🙁
Dikke kus.
Gwennie
27 februari 2017 at 9:55 amPfttt…. #understatement Ellendige situatie… Maar we leren! En worden sterker en sterker… 😘
thuisbijdewilliams
27 februari 2017 at 9:19 amWat vreselijk! Ik zou nu heel graag willen zeggen weg met dat onderbuikgevoel maar als het om je gebroed gaat dan moet het wel heel raar lopen als je het niet goed aanvoelt. Dikke knuffel xxx
Gwennie
27 februari 2017 at 9:55 amJe hebt gelijk! Dom van mij hè?
thuisbijdewilliams
27 februari 2017 at 9:55 amNee niet dom, hopen dat je het mis hebt in dit geval zou ik ook gedaan hebben.
Gwennie
27 februari 2017 at 9:56 amLief… #troost 😘
Marja
27 februari 2017 at 9:32 amSterkte.
Gwennie
27 februari 2017 at 9:54 am*kus*
annaberg
27 februari 2017 at 9:33 amAls moeder zal je onderbuikgevoel je niet vaak in de steek laten. Ik duim voor betere bloedwaarden.
Gwennie
27 februari 2017 at 9:54 amEn voor mezelf de note: luister naar onderbuikgevoel!
baasbraal
27 februari 2017 at 9:59 amOooo, wat VERSCHRIKKELIJK balen!!!!!! Dat gevoel van “hàd ik maar” …… Ik ken het, maar onderbuikgevoel is contraproductief als er niks te doen valt. Het loopt toch zoals het loopt. Doe wat je kan (en je kan veel) en laat over wat niet kan. Je doet het goed meid! Beter kan niet dan er voor je zoon te zijn. Probeer jezelf niet te kwellen met “hàd ik maar”. Denk aan je lieffie….
Gwennie
27 februari 2017 at 10:52 amJe hebt gelijk. Natuurlijk heb je gelijk! Het heeft niet veel zin om in het ‘had ik maar’ te blijven hangen. 🤔
En ja, het loopt toch zoals het moet lopen… ook daar moet ik op vertrouwen.
Dank je wel!! 😘😘
Mammalien
27 februari 2017 at 11:00 amOef… moeilijk hoor. Om op je onderwerp terug te komen, ik en mijn familie hebben daar ook moeite mee. Nare gevoelens, daar geef je niet aan toe, en zeker niet aan jezelf. Maar tegen een arts die serieus wil weten hoe je je voelt omdat je daar nu eenmaal meer informatie mee verschaft, dat is toch wel handig…
Gwennie
27 februari 2017 at 11:50 amHéél handig! #notevoormiddelste 😐
Vlinder1960
27 februari 2017 at 11:36 amIk heb in al die jaren wel geleerd dat het onderbuikgevoel het vaak wel bij het rechte eind heeft. Een soort zesde zintuig. Volgens mij heel erg genegeerd.
Ik wens jullie heel veel kracht in deze waardeloze tijd… <3
Gwennie
27 februari 2017 at 11:49 amIk probeer het vaak. Meestal lukt het ook wel… Vertrouwen op dat onderbuikgevoel, bedoel ik. Maar soms is het misschien te heftig en wil ik er gewoon niet aan. 🤔
Lynn van de Log
27 februari 2017 at 12:10 pmWe lijken zo graag te willen dat ons onderbuikgevoel geen gelijk heeft … alleen daarom al een hele uitdaging om wel op dat gevoel te kunnen en mogen vertrouwen. Sterkte!!
Gwennie
27 februari 2017 at 1:11 pmJa, dat is het precies he… 😕
djaktief
27 februari 2017 at 12:39 pmOooh shit. Ik kan me een beetje voorstellen wat er zo in jullie omgaat. Maak jezelf en je zoon geen verwijten want dat is zinloos. Het klinkt misschien gek maar ook ziek zijn moet je leren net zoals buddy zijn bij de dokter. Je zoon zal hierdoor anders handelen en jij ook. Veel sterkte en ik steek hier een lichtje op voor jullie.
Groetjes,
Dorothé
Gwennie
27 februari 2017 at 1:10 pmOeh, die is mooi… ook ziek zijn moet je leren… Dat is het misschien wel. Dank je wel!!
klaproos
27 februari 2017 at 1:13 pm“altijd” luisteren naar dat gevoel, dat heeft het altijd bij het rechte eind <3
Gwennie
27 februari 2017 at 1:15 pmLuister naar je hart, dat klopt altijd… ❤️
Darling Doormat
27 februari 2017 at 3:27 pmJe verhaal raakt me zo diep. Ik hoop zo innig dat er een gunstige kentering komt in je zoon’s gezondheid! x
Gwennie
27 februari 2017 at 6:07 pmLief van je! 😘
Dorien
27 februari 2017 at 3:29 pmWat erg. Kan alleen maar meevoelen. Ik was even op bezoek bij mijn oude collega’s, waarvan één een kleindochterje heeft van nog geen jaar die een bloedafwijking heeft. Iets van xterra cytosine??. Het kleintje krijgt regelmatig bloedtransfusies en de hoop is toch dat ze er overheen groeit. Ik hoop zo dat het lichaam van jouw zoon ook sterker wordt.
Gwennie
27 februari 2017 at 6:07 pmDat hopen wij ook!! Mijn hemel, wat hopen wij dat! Pfttt, voor een baby’tje is dit ook wel iets zeg… 😢
Marjan
27 februari 2017 at 5:51 pmWat een rotsituatie. Onderbuikgevoel klopt vaak wel, maar evengoed ook vaak lastig om uit te spreken.
Sterkte 🌹
Gwennie
27 februari 2017 at 6:06 pmTja, toch de angst dat je het fout hebt…
schrijfselsvanmij
27 februari 2017 at 8:03 pmHè bah Gwennie, wat k*t!
Gwennie
27 februari 2017 at 9:52 pmDát ja! 😢
Lotus Lilly
27 februari 2017 at 8:49 pmIk hoop dat het ondertussen beter gaat met je zoon, wat een zorgen 🙁
Gwennie
27 februari 2017 at 9:51 pmWoensdag is prikactie. Dan weten we meer…
Margo Hermans
27 februari 2017 at 9:12 pmIntuïtie mag je niet negeren! Sterkte voor de situatie waarin je verkeerd!
Gwennie
27 februari 2017 at 9:51 pmIk weet het! En ondertussen… 😕
Mrs. T.
27 februari 2017 at 10:57 pmPffft, wat erg dat het nog steeds zo slecht gaat. Sterkte. En inderdaad: luisteren naar jezelf is erg belangrijk.
Gwennie
28 februari 2017 at 6:38 amBelangrijk, maar soms ook heel eng blijkbaar… 😕
Spontanity
28 februari 2017 at 6:47 amBeetje stil van.
♥♥♥
Gwennie
28 februari 2017 at 6:55 am😘
Ingrid Mooren-Roovers
28 februari 2017 at 12:17 pmDat is weer schrikken 🙁 Ik weet wel dat ik uit angst bij de chemokuren ook maar altijd zei dat het goed ging…angst is een slechte raadgever Xxx
Gwennie
28 februari 2017 at 6:28 pmJa, de ontkenning en het groot houden voor de omgeving zijn soms niet erg handig… maar wel een overlevingstechniek. 😕 Jij weet dat ook! Helaas…
MarijkeO
28 februari 2017 at 12:23 pmZo herkenbaar dat gevoel van “had ik maar”. Maar je schiet er niks mee op om jezelf verwijten te maken. Het is mogelijk fijn om contact te hebben met een patiënten contactgroep zowel voor jou als voor je zoon. Dit is de website maar misschien wist je dat allang. https://www.aaenpnh.nl/alles-over-aa-pnh/alles-over-aa
Gwennie
28 februari 2017 at 6:26 pmJa, de site heb ik al weleens bezocht. Heel in het begin. Toen we dachten dat het écht niet zo lang zou gaan duren… Misschien toch nog maar eens een keer lezen. Dank je wel!!
huizehens
28 februari 2017 at 6:15 pmJe ziet het, je hoort het, je voelt het, je weet het… en ondertussen….
ondertussen sta je ook in de overlevingstand lieve Gwennie, vraag je meer van jezelf dan je wellicht ooit voor mogelijk hield, ben je sterker dan je ooit had gedroomd en wens ik je dus ook alle troost en kracht toe…en blijft mijn kaarsje branden xxx
Gwennie
28 februari 2017 at 6:26 pmZo lief! 😘😘
sillie
2 maart 2017 at 9:02 amAch, wat erg…..heel veel sterkte voor jullie allen!
(het onderbuiksgevoel of niet pluis gevoel, is in mijn vakgebied, verpleegkunde, wel degelijk een extra “parameter” die gescoord mag worden, naast alle “gewone para meters” als bloeddruk labwaardes etc etc….waar ik alleen maar mee wil zeggen dat zelfs de wetenschap er grote waarde aan hecht)
Maar ik hoop zo dat het snel echt weer beter gaat!
Liefs,
Sillie
Gwennie
2 maart 2017 at 12:14 pm😘
Sandra de Koning - van de Pol
2 maart 2017 at 11:32 amPoeh..en nu? Kunnen ze iets voor hem doen zodat hij zich
beter gaat voelen? Moeilijk zo, het is dan ook niet gek dat
je soms niet meer weet wat je moet voelen überhaupt…
Doe aan jullie denken, sterkte voor jou! ♥
Gwennie
2 maart 2017 at 12:13 pmZakken bloed geven… 😕
Rebelse Huisvrouw
3 maart 2017 at 7:59 pmOef… Ik hoop dat je ondertussen wat betere berichten hebt. Heel veel sterkte voor jullie allen.
Gwennie
4 maart 2017 at 8:18 amNiet echt, ben ik bang… 🙁
Soof
4 maart 2017 at 8:32 amJij leert hiervan, maar waarschijnlijk je zoon ook. Het kan bijna niet dat hij zich niet beroerd voelde met zo’n laag Hb. Maar goed, buiten dat hoop ik dat er een omslag gaat komen en hij gaat herstellen. Kus!
Gwennie
4 maart 2017 at 8:48 amvertrouwen houden…! Moeilijk soms, maar wel noodzakelijk! ❤️
Morgaine
4 maart 2017 at 10:59 amIk blijf het net als jij een heel lastig onderwerp vinden dat onderbuik gevoel, je kunt er zo naast zitten en soms ook zo goed. De vragen die je jezelf dan kunt stellen, op welk gebied dan ook… Sterkte met alles lieverds!
X
Gwennie
4 maart 2017 at 1:40 pmPfttt, dat is het precies!!
Anneke Schrijft
5 maart 2017 at 7:31 pmIk wens middelste heel veel kracht en sterkte toe. En luister altijd naar je onderbuik gevoel!
Gwennie
5 maart 2017 at 8:04 pmDank je wel’