Opkikkers in Breda

‘Je bent blond! Ik was op zoek naar een donkerharig meisje…’
Grijnzend staat hij tegenover me. Dan slaat hij zijn armen om me heen en geeft me drie dikke kussen.
‘Jeetje, je bent blond,’ zegt hij dan nog een keer.
‘En al lang geen meisje meer,’ voeg ik er lachend aan toe. ‘Overigens, ik wist ook niet zo goed waar ik naar op zoek was,’ zeg ik dan. ‘Ik herinner me alleen die jongen nog. Maar je bent een man nu.’
Taxerend nemen we elkaar op en schieten dan beiden in de lach.
‘Honderd jaar ouder en hopelijk evenveel jaren zoveel wijzer.’
Hij wijst naar binnen. ‘Binnen of buiten lunchen?’
‘Binnen,’ zeg ik. ‘Dat is misschien rustiger en ik ben reuze benieuwd naar je!’
Niet veel later zitten we samen aan de koffie en verse jus d’Orange. De broodjes zijn besteld en het lijkt erop dat we het gesprek oppakken waar we – pakweg – 37 jaar geleden zijn opgehouden.
‘Wat waren we een leuke klas, hè?’ vraagt hij. Ik kan het alleen maar beamen. ‘Weet je nog dat wij altijd wonnen met voetbal? Zelfs van de hogere klassen?’ Ik weet het nog. Ik herinner me de spandoeken die wij als meisjes maakten, overtuigd van de overwinningen van de jongens. ‘En Krootje, met haar enige echte Beatrixkapsel?’ Gniffelend roer ik door mijn thee.
We nemen de klas nog een keer door, vragen naar elkaars ouders en broers en zussen en vertellen over onze eigen gezinnen.
Dan komt het gesprek op hetgeen waar we deze afspraak aan te danken hebben.
Langdurig zieke kinderen.
Extreem zieke kinderen.
Kinderen en hun gezinsleden die het door ziekte niet zo getroffen hebben als wij met onze jeugd.
Vrijheid, onbezorgdheid, kattenkwaad uithalen en veel, héél veel buiten spelen, het hoorde allemaal bij onze kindertijd. We dachten er ook niet bij na.
Tegenwoordig weten we wel beter. Daar zijn we ouder(s) voor geworden.
Gelukkig zijn onze kinderen gezond. Hebben ze niet ieder uur aandacht of medicatie nodig. Dat is bij sommige gezinnen wel anders. We vertellen elkaar hoe bezorgd we soms zijn als één van onze kinderen niet lekker in hun vel zit, of als ze iets mankeren waar we zo één-twee-drie geen oplossing voor kunnen verzinnen. We kunnen ons bijna niet voorstellen hoe het moet zijn als één van de kinderen constant verzorging nodig heeft. Om angst te hebben voor de toekomst. Altijd bezorgd te moeten zijn.
Dag en nacht.
Jaar in, jaar uit.
Zoals vrienden van hem dat nu ondervinden.
Wat moet dat een aanslag zijn op het gezin. Op de rest van de broertjes en zusjes ook.
En ja, natuurlijk wil ik helpen om meer bekendheid te geven aan de zaterdagochtend die gepland staat om geld op te halen zodat ook dit gezin eens een onbezorgde dag kan hebben als gezin! Want dat is iets dat ieder kind nodig heeft, weten we allebei.
Een ochtend voor en door de Stichting Opkikker.
Zodat ook deze kinderen over 37 jaar een keer kunnen lunchen met een oude jeugdvriend!

Zaterdag 17 oktober 2015, 09.30 – 12.00 uur
Wielervereniging Breda
Terheijdenseweg 520
4826 AB Breda
Voor meer informatie: Klik hier

We zien jullie graag!!