Van die dagen

Gisteren was het er nog niet.
Gisteren was ik vrolijk, actief, vol zin om dingen te ondernemen. Als iemand mij gisteren had gevraagd om het hoognodige in een rugzak te gooien omdat er een leuke reis in het verschiet lag, had de timer niet gezet te hoeven worden. Voordat er drie keer diep adem gehaald zou zijn stond ik met jas, tas en mezelf al lang en breed bij de voordeur. Gisteren kreeg ik al inspiratie van een lege sinas-dop.
Bij wijze van spreken.
Vandaag is alles anders.
Vandaag werd ik wakker en schoot de ene na de andere paniekgedachte door mijn hoofd. Hoe vaak moest het verbeterde scriptie van oudste worden uitgeprint en ingebonden? Wat voor dag is het vandaag? Wil ik wel praten met mensen waarbij het bij voorbaat al lijkt dat het gesprek gedoemd is te mislukken?
Lusteloos loop ik naar de badkamer.
Ik kijk in de spiegel. Mijn haren moeten ook al opnieuw gekleurd worden. Waarom heb ik dat gisteren niet gezien?
De kleur valt anders uit dan gehoopt.
*zucht*
Ik surf wat op het internet en vind niet wat ik zoek. Maar ja, wat zoek ik eigenlijk? Ik word kriegel van mezelf.
Ook tijdschriften bieden geen soelaas. Inspiratie is ver, ver te zoeken. Aan de andere kant, waar heb ik in ‘s-hemelsnaam inspiratie voor nodig nu? Schrijven lukt niet, fotograferen heb ik geen zin in, om te lezen heb ik meer rust nodig in mijn kont…
Lief leest een stukje van Aaf voor in een poging mij op te vrolijken. Ik kan er niet om lachen. Iemand heeft mijn lach gejat vannacht en ik snauw dat ik Aaf sowieso nooit leuk vindt!
Ik lieg.
Aaf is wel leuk, net als Sylvia. Martin.
Maar niets komt aan bij mij.
Voorzichtig rolt hij een chocolade-eitje naar me toe.
Ik gooi het terug in het schaaltje.
Geen zin in chocola.
En als mijn lief heel voorzichtig een vraag begint met: ‘Moet je misschien…’, kijk ik hem zo vernietigend aan dat hij de rest van de zin vlug weer inslikt.
‘Nee! Ik word niet ongesteld! Ik word überhaupt nooit meer ongesteld de laatste tijd. Voordeel van in de overgang gaan.’
Lief vlucht naar de kamer. Met de hondjes. Mij alleen aan de keukentafel achterlatend.
Net goed! Denk ik. Zou ik ook doen als ik mijn lief was. Of een hondje.
*zucht*
Het is weer eens zo’n dag.
Mag het alsjeblieft alvast morgen zijn?