Woestijnleven

Met z’n veertienen zitten we op de hoge rotsen achter ons kamp. We kletsen, lachen, maken foto’s van de omgeving en van elkaar. Zo af en toe kijken we richting de zon. Nooit te lang, want hoewel hij al behoorlijk aan het zakken is blijft hij nog steeds te fel om er goed naar te kijken.
De kamphond is met ons mee naar boven geklommen en rent van de een naar de ander. Blaffend, uitdagend, hij is nog jong.

Plotseling verandert het licht. Wit wordt zilver, de zon lijkt vloeibaar goud.
Zonder iets te zeggen laten we ons één voor één op de rots zakken.
Mijn lief zit naast me. Zijn arm raakt de mijne, onze vingers vlechten zich samen tot één hand.
Het rode zand van de woestijn ademt leven, bergen veranderen in donkere schimmen.
Net voordat de zon echt achter de bergen wegzakt vlamt de hemel nog een laatste keer rood op om daarna in violet en indigo blauw te kleuren.

Ik laat mijn adem sissend ontsnappen en merk ineens dat ik hem al een tijdje heb ingehouden. Met een diepe teug adem ik weer in.
Langzaam staan de anderen op om naar beneden te gaan.
De zon is onder, de Ramadan voor die dag is ten einde.
Ik laat de stilte nog even op me inwerken en loop dan samen met mijn lief naar het kamp terug. Naar de eerste maaltijd van onze gastheren van die dag; de Iftar.

Na de maaltijd lopen we met z’n allen naar buiten. Onze gastheren hebben grote matten op het terras gelegd en niet veel later liggen we met z’n allen op onze rug voor het kamp naar de sterrenhemel staren. Weer valt er een diepe stilte over iedereen heen. Ik kom ogen tekort om alle sterren te zien, ik kom lijf tekort om het allemaal te bevatten. Tranen stromen over mijn wangen. Wat zijn we klein, wat is de wereld een speldenprikje in dat enorme heelal. Wat bijzonder dat we op dat kleine plekje mogen leven. Met elkaar. Bedoeïen, moslim, christen, jood, het maakt hier in de woestijn helemaal niets uit.

We leven en dat is genoeg!

– Foto: Gwennie Benjamins –