Lemons

Als kind zag ik ooit een science fiction waarbij een soort van onderzeeër werd verkleind tot een grootte waarbij hij in het menselijk lichaam gebracht kon worden om bloedstolsels te vernietigen.
Hier moest ik aan denken toen afgelopen week de Nobelprijs voor Scheikunde werd uitgereikt aan onze Nederlandse Scheikundige Ben Feringa. Gefascineerd zat ik te luisteren naar de uitleg van Ben bij DWDD en ik verbaasde me dat fiction vijftig jaar na het uitbrengen van de film ineens geen fiction meer bleek te zijn.

Tegelijkertijd dwaalden mijn gedachten af naar het gesprek dat we afgelopen maandag in het Radboud ziekenhuis hadden met de behandelend arts van middelste.
‘We weten het gewoon nog niet.’
Die woorden dreunden wel even na en ik zag de onmacht in de ogen van middelste.

Hoezo: we weten het gewoon nog niet?

Mensen gaan naar de maan. Wat zeg ik? Mensen gaan naar Mars! We kunnen auto’s laten rijden van A naar B zonder dat we het stuur vasthouden, micro machientjes worden gemaakt en daar worden Nobelprijzen mee gewonnen. Maar we kunnen niet aantonen waarom een lichaam geen bloedplaatjes aanmaakt? Waarom het beenmerg van middelste faalt hierin?
‘Er is iets aan de hand, zoveel is duidelijk. En we hebben een tweede beenmergpunctie nodig om vergelijkingsmateriaal te hebben. Het slechte nieuws is dat het op dit moment geen zin heeft om die tweede punctie nu te doen. Daarvoor zitten we qua tijd nog teveel op de vorige punctie. Ik stel dus voor dat we over vier weken een afspraak maken om een nieuwe punctie te doen en dat we een week later de situatie opnieuw gaan bespreken.’

Een stortvloed van vragen werd over de arts heen geworpen.
‘Wat betekent dit voor middelste?’ (‘Dat hij voorlopig door moet gaan met de plasma-transfusies.’)
‘Hoe gevaarlijk is het?’ (‘Hij moet voorzichtig blijven. De kans op inwendige bloedingen blijven aanwezig.’)
‘Hoe moeten we de bloeduitslagen nu interpeteren? Een keer leek de waarde zelfs iets te stijgen! Hoe kan dat dan?’ (‘Alles onder de 50 is gewoon slecht. Dus een waarde tussendoor van 18 zegt mij helemaal niets. Dat kan ook voortkomen uit een kwalitatief goede transfusie. Iedere zak bloed is immers anders…’)
‘Wat nu als het zo blijft en er bij de volgende punctie ook geen verandering te zien is…?’ (‘We kunnen niet op de zaken vooruit lopen. Daar gaan we het dan over hebben.’)
‘Het frustreert ons en we maken ons doodongerust, dokter!!’ (‘Dat begrijp ik helemaal. Echt! Het is ook frustrerend. Maar we laten jullie écht niet alleen staan. Geduld is moeilijk nu, maar ontzettend noodzakelijk….’)

En dus reden we naar huis, niets wijzer, niets beter.
Beetje zuur…

31 oktober gaan we voor een nieuwe beenmergpunctie. Een week later gaan we de uitslag bespreken.
En in de tussentijd pakken we het zout en een fles Tequila er maar bij…
Je moet toch iets?