De echte master

Hij kleuterde drie volle jaren. Was volgens de kleuterjuf teveel een spelen-kind om al toe te zijn aan groep drie.
De lagere school doorliep hij rustig. Niet een opvallend goede leerling, ook niet de underdog.
Tijdens de cito gesprekken in de laatste groep gaf de leraar aan: ‘Geen idee hoe hij het gaat doen op de middelbare school, maar ik denk dat jullie al blij mogen zijn als hij papiertje van het praktijkgerichte onderwijs op zak heeft straks. Ik zie geen bolleboos en hij lijkt niet echt veel plezier te hebben in het bestuderen van leerstof. Zijn algemene ontwikkeling is goed, maar studeren? Nee, dat zit er echt niet in.’
Lief en ik keken elkaar eens aan, hadden een gesprek met oudste en besloten met z’n drieën: VMBO-T was toch wel het minste wat er gehaald moest kunnen worden.
Die stroom deed hij vervolgens met tien vingers in zijn neus en dus werd de HAVO erachteraan gedaan.
Na dat papiertje trok de sluier langzaam op en besloten we – weer met z’n drieën – dat het misschien wel een goed idee zou zijn als hij zijn Propedeuse ging halen op het HBO, waarna misschien dé stap richting Universiteit zou kunnen volgen. Want geschiedenis zou het moeten worden.
Hoopten we.
Binnen het jaar was de Propedeuse in de pocket en liep oudste de Universiteit binnen.
Bachelor zat binnen de toegestane tijd in zijn zak.
Toen volgde de stressvolle jaren om zijn Master te halen.
Hier struikelde hij af en toe, krabbelde weer overeind om nogmaals onderuit te gaan.
Gisteren kreeg hij het verlossende mailtje van zijn begeleider:
‘Oudste, goed nieuws. Je bent geslaagd voor je Master. Proficiat! Ik heb echt bewondering voor de door jou getoonde volharding! Groet, je scriptiebegeleider.’
Waarvan akte.

Waanzinnig trots!