Koers

Afgelopen week was ik mijn koers kwijt.
Dat klinkt dramatischer dan het uiteindelijk is natuurlijk, maar feit is dat kleine beestjes hun kans schoon hadden gezien en in een moment van zwakte hadden ze toegeslagen.
Ze hadden gevochten en gewonnen.
Slim als ze zijn wisten ze precies wanneer het systeem uitgeput door emoties op herstel wachtte.
Eigenlijk hoefden ze niet veel te doen. Het was een kwestie van aankloppen en rustig naar binnen marcheren.
De koorts volgde vanzelf. Net als het algehele malaise-gevoel.
Pas op maandag zag ik wat er gebeurd was in de dagen ervoor en toen was het natuurlijk veel te laat om voorzorgsmaatregelen te nemen. Ik deed nog een halfslachtige poging om verdere schade enigszins in te dammen, maar ik verloor glorieus.
Nu ben ik een mens die weet wanneer ze verslagen is, dus ik verhuisde in de dagen die volgden van bed naar bank en vice versa. Ik snoot honderden zakdoekjes vol en gaf een financiële injectie aan de paracetamol- en ibuprofenfabriek ergens in den landen. Ik sliep een kleine 16 uur per dag en lepelde liters verse kippensoep naar binnen.
Precies op het goede moment hadden we een proefabonnement afgesloten en tussen de slaap en dommeluurtjes in leefde ik mee in huize ‘Downton Abbey’. Vier seizoenen aan een stuk.
Na een paar dagen ging het weer een beetje kriebelen.
Bed en bank liet ik af en toe weer links liggen en het rommelen in huis begon weer. Met de heerlijke wetenschap dat ik onder een dekentje op de bank kon kruipen wanneer ik maar zou willen.
Vanmorgen merkte ik voor het eerst dat ik weer terrein aan het winnen was.
De ziektetroepen zijn flink uitgedund en het is een kwestie van uren voordat ik weer volledig ‘in control’ ben.
Op koers.
Godzijdank!