Traaaaaag

Ik lig op de bank en gluur door mijn wimpers. Stofjes dansen in het zonlicht. Ik volg een pluisje die door de stofjes zweeft, het is net of hij tikkertje speelt met de kleinere deeltjes. Dan raak ik hem kwijt als hij de baan van zonlicht verlaat. Mijn ogen zoeken een volgend pluisje maar dat doet zeer. Ze prikken en branden. Ik sluit ze dus weer en leg een koud compres over mijn ogen.

Mijn lief aait mijn wang en zegt dat er een pot thee op de tafel naast me staat, samen met een schaaltje vers gesneden fruit. Ik murmel wat en laat me wegzakken in het niks. Eerst koelen, dan de rest.

Na lang wikken en wegen heb ik de knoop doorgehakt. De oogleden die zo zwaar waren dat ze praktisch over mijn ogen hingen zijn ingekort. Een ingreep van niks, maar volgens zeggen met groot gevolg. In positieve zin dan. Ik kan alleen maar afwachten nu en mezelf overgeven aan het herstel in complete rust.

Ergens had ik gedacht dat de lockdown van afgelopen jaar al genoeg rust in mijn leven had gebracht. Niet meer jachten en jagen om naar het werk te komen. Nergens meer voor hoeven opdraven, want dat is gewoonweg niet gewenst. Geen afspraken, geen volle agenda, helemaal niks… Stiekem vind ik het helemaal niet erg, hoewel ik natuurlijk de kinderen, het knuffelen met (schoon)ouders en heel goede vrienden gewoonweg mis. Maar al die vrijblijvend verplichte dingen? Nee, daar mis ik niks aan!

Nu ik hier op de bank lig kom ik erachter dat er ook in rust nog gradaties zitten.

De chirurg adviseerde een paar dagen Netflix-stand. Maar zelfs dat vind ik nu vermoeiend. En met ieder uur een kwartier koelen van de ogen, schiet dat eigenlijk ook niet veel op. Ik schakel dus nog een paar tandjes af en laat de tv uit. Net als de computer en mijn iPad. Gewoon even niks.

Stilte. Rust. Koelen.
Het zijn drie woorden die me door deze dagen heen navigeren. Ik dagdroom wat met mijn ogen dicht, luister af en toe naar een leuke podcast, maar voor de rest is er niks.

Tot mijn grote verrassing slaap ik beter dan ik had verwacht. Met zo weinig prikkels had ik gedacht dat de nacht teveel hetzelfde zou zijn als de dag, waardoor ik niet moe genoeg zou zijn. Het tegendeel is waar. Voor het eerst slaap ik over het gekke wakker-wordt-moment om 02.00 uur heen. Niet één nacht, maar nu al vier nachten op een rij. Zou het dan echt zo zijn dat hoe minder prikkels de hersens te verwerken krijgen, des te beter we slapen?

Het is een utopie om te denken dat ik nu dé sleutel heb gevonden om goed te slapen, want morgen ga ik weer gewoon aan het werk. Achter mijn computer, met heel veel meer prikkels dan de afgelopen dagen. Het enige wat ik er misschien wel inhoud is voor het slapengaan luisteren naar deze podcast: Nothing much happens. Ogen dicht, nachtlampje uit en alleen maar luisteren naar de lome, trage stem van de vertelster.

Welterusten.