Méér Gwennie

Als kind was ik een spriet. Zo’n bonenstaak zonder de bonen eraan. Regelmatig belandde ik op de jongensafdeling als ik een nieuwe Jeans wilde hebben, omdat die nu eenmaal smaller aan de broekriem waren. Rondingen, heupen, ik kende het niet. Alles was plat en smal, ook de erwtjes op de plank, zoals ik mijn borsten weleens gekscherend noemde.
Ik heb er nooit een punt van gemaakt en vond het op een bepaalde manier ook wel makkelijk dat ik me nooit hoefde te verdiepen in diëten, calorieën tellen of afvalracen, zoals ik mijn vriendinnen weleens zag doen.

Mijn eerste schoonmoeder beloofde me menig extra kilo als ik maar eens zwanger zou zijn geweest. Ik kreeg een beetje het gevoel dat ze me het liefst 50 kilo extra toewenste, maar over de doden natuurlijk niks dan goeds. Ik zal me haar teleurstelling wel verbeeld hebben, toen ik na de geboorte van onze oudste al snel weer in mijn spijkerbroek paste. Bij de tweede zwangerschap beloofde ze het nog een keer, maar toen ook na die bevalling de spijkerbroeken weer als gegoten zaten hield ze bij kind nummer drie wijselijk haar mond.

Gek is het voor mij dus om nu te merken dat ik sinds de overgang plotseling heel wat kilo’s aan ben gekomen. Alles wordt ronder, voller, zachter misschien. Zelfs de erwtjes op de plank. De eerste vijf kilo vond ik prima. Een kledingmaatje meer en zoals mijn lief liefkozend zei: Nóg meer Gwennie om van te houden! Ondertussen zitten de volgende vijf kilo eraan en begin ik me wat ongemakkelijk te voelen. Voor het eerst in mijn leven lees ik iets over afvallen en de strijd tegen de kilo’s. Ik sta ook regelmatiger in mijn nakie op de weegschaal, dubbend of het misschien helpt als ik mijn oorbellen uitdoe.

Ik probeer me voor te houden dat het ook echt een overgangsdingetje is. Ieder boek, elk tijdschrift en menig gesprek met vriendinnen wijzen daarop. Toch bekruipt me nu dat unheimische gevoel dat er iets vanaf moet. Maar ik ben een beginner wat dit betreft. Ik heb dus totaal geen idee wat nu wél en niet helpt.
Geen koekjes, geen snoep, geen snacks, frisdrank, alcohol en andere zooi. Dát kan ik ook nog wel bedenken. Meer bewegen! Altijd goed natuurlijk, zeker nu mijn fiets al een jaar ongebruikt in de schuur staat. Want ja, corona hè, dus geen dagelijkse fietstochten naar het werk.

Vriendinnen bieden mij enige wijsheid. De een heeft baad bij een koolhydraatarm dieet, de volgende zweert bij een lidmaatschap bij een afvalclub. Iemand doet aan Intermittent Fasting en is razend enthousiast. Een ander telt punten en nog een ander ontslakt twee keer per jaar, waardoor de kilo’s er blijkbaar in tien dagen tijd vanaf gaan en ze weer vooruit kan. Tot de volgende kuur.

Mij duizelt het en ik besluit om het vooral stap voor stap te doen. Een beetje van alles dus. Geen idee of het werken gaat, maar we gaan dat vanzelf zien. Of niet natuurlijk…

Kan mijn eerste schoonmoeder zich toch nog stiekem een beetje verkneukelen op haar wolk.

Tja.