Paniek

Ik zal een jaar of twaalf, misschien dertien, geweest zijn toen ik voor het eerst zelf op pad ging. In mijn eentje. Onderweg naar Utrecht Centraal Station, waar mijn tante mij op zou halen. Die avond zou ik gaan oppassen op mijn twee neefjes. De een nog een baby, de ander een goed jaar ouder.
Ik vond het retespannend, want echt veel verder dan de grens van mijn eigen stad was ik nog niet geweest in mijn eentje. Altijd waren mijn ouders wel in de buurt en nu zou ik in de trein naar een wel héél grote stad gaan.
Ondertussen vond ik mezelf stiekem ook wel ongelooflijk stoer.
Ik bedoel, de zorg van twee kleine kinderen werd voor één avond toch maar mooi in mijn handen gelegd.
Ik mocht luiers verschonen, misschien wel meehelpen om ze in bad te doen en in ieder geval een fles aan de jongste geven!
Van de treinreis zelf herinner ik me niet zoveel meer. Van de aankomst des te meer.
Vooral de overweldigende hoeveelheid passagiers!
Al snel vergat ik dat er op mijn hart was gedrukt om vooral níet naar beneden te gaan, de diepte in. Ik moest naar boven. Met de roltrap mee. Had mijn tante gezegd…
Ik liet me met de stroom mee naar beneden voeren. De krochten van het station in.
In de diepte dwaalde ik van links naar rechts. Overal zag ik junky’s, nergens mijn tante.
Een man sprak me aan, op zoek naar wat geld voor een sticky.
In paniek zocht ik een telefooncel en belde naar mijn moeder. Wat moest ik doen?
Mijn tante bleek dezelfde gedachte te hebben en met mijn moeder als middelpunt-telefoniste vonden mijn tante en ik elkaar na een goed uur (twee uur?) dwalen.
Mijn neefjes waren schatjes. Ik was overstuur.
Het werd niet veel meer die avond.
Stoer liet ik mijn oom en tante nog weggaan om vervolgens als de sodemieter mijn vader te bellen. Hij moest komen en wel meteen! Ik bleef écht niet in een vreemd huis met twee wel héél kleine kinderen alleen zitten. Huilend smeekte ik hem om naar me toe te komen. Het was mijn eerste kennismaking met paniek.
Mijn vader, de rust zelve, stond een uur later voor de deur. Samen wachtten we op de terugkomst van mijn oom en tante.
Toen ging ik mee naar huis.
Einde van mijn oppasavontuur.
Mijn neefjes zijn ondertussen neven geworden.
Van boefjes uitgegroeid tot ontzettend leuke mannen met ondertussen een eigen gezin.
Afgelopen week plaatsten ze een foto van hen twee op FB vanwege broertjes-en-zussen-dag.
De herinnering kwam in één klap terug.
Ik hoop voor hen dat ze betere oppassen hebben kunnen vinden voor hun kroost dan hun oudere nicht toentertijd!