Optimaal normaal

‘Ik zal blij zijn als alles weer normaal is! Bij het oude. Je weet wel, zoals voor de pandemie…’ Ze zit een beetje onderuit gezakt en probeert met haar grote teen een steentje weg te schoppen. Verveeld. Bozig misschien wel. Dan veert ze overeind en plant haar ellebogen op haar knieën. Met een zucht laat ze haar kin in de kom zakken die haar handen gevormd hebben. ‘Het is waar hoor,’ vervolgt ze dan. ‘Mensen worden gewoon depressief van al die regels die ze opgelegd krijgen. We mogen echt niks meer. Ze zeggen wel dat we weer van alles kunnen en mogen, maar als die anderhalve meter straks opgeheven is zal je zien dat ze weer iets anders verzinnen om toch weer niet helemaal alles los te laten. Ik word er zo moedeloos van…’ Haar ogen rollen dramatisch naar boven en ze laat zich weer met een kreun achterover vallen.

Ik snap haar wel. Ze is jong. Ze wil feest vieren, het leven vieren. Vrienden omhelzen, studeren in een volle collegezaal om daarna met een hele groep een biertje te drinken op een groot terras in de zon. Bovendien is ze nog lang niet bij machte om over een horizon heen te kunnen kijken naar het grote leven. Ik vind dat al moeilijk, laat staan iemand van begin 20!

‘Heb jij dat dan niet?’ Haar ogen nemen mij onderzoekend op.
‘Tja, ik weet het eigenlijk niet…’ aarzel ik. ‘Natuurlijk mis ik het knuffelen met de kinderen. Ik zou ook graag weer mijn armen om goede vrienden slaan. Maar echt iedereen weer gaan zoenen die ik voor de tweede keer tegenkom? Nee, dat hoeft voor mij eigenlijk niet meer…’

Ze grinnikt. Dat begrijpt ze wel, zie ik. ‘Ik bedoel eigenlijk het werk. Vind jij het niet fijn om straks weer lekker naar het werk te gaan? Mensen te ontmoeten zonder die anderhalve meter in acht te houden?’

‘Heel eerlijk? Eigenlijk niet. Ik bedoel, ik ga het thuiswerken niet romantischer maken dan het is. Het kan soms ook behoorlijk onhandig zijn. Aan de andere kant zie ik ook duidelijk de voordelen ervan in. Thuis maak ik werkmeters, op het werk maak ik sociale meters. Als ik niet zoveel zin heb om flink door te werken, ga ik naar mijn werk toe. Daar klets ik mijn dag wel aan elkaar.’

Ze moet hier even over nadenken. Knikt dan en grijnst.

‘Bovendien merk ik dat ik de laatste 18 maanden ook meer rust in mijn lijf heb gekregen. En dat terwijl het werk gewoon doorging. Ik zelfs meer werk heb verzet dan in de tijd vóór de pandemie. Dat heeft me ook wel aan het denken gezet. Ik vind het heerlijk om ‘s avonds mijn werkcomputer uit te zetten om dan direct even met de hond te kunnen wandelen. Of de was naar binnen te halen, die ik tussendoor buiten heb gehangen in plaats van dat ene praatje met een collega te maken bij het kopieerapparaat.’

‘Maar mis je dan niet de prikkels? Nieuwe ideeën, die je toch krijgt als je met andere mensen kunt sparren? Het is zo saai thuis…’

Ik schud mijn hoofd. Nee, ik mis dat totaal niet. Ik krijg thuis juist meer creatieve ideeën dan op mijn werkplek. En als ik toch even wil sparren, dan FaceTime ik een collega. Of praat ik met mijn nieuwe collega thuis, die weliswaar een totaal andere werkgever heeft, maar misschien daardoor wel een volledig frisse kijk heeft op mijn vastgeroeste manier van problemen aanpakken op mijn werk. Ik zeg weleens gekscherend dat ik werk met mijn eigen collega’s, maar koffie drink en lunch met mijn thuiscollega.

‘Nou, ik hoop echt dat ik zo snel mogelijk weer mijn oude leven kan oppakken. Met alles erop en eraan!’ Ze slaakt nog maar eens een diepe zucht. Dan kijkt ze naar mij. ‘Maar ik hoop voor jou dat jouw baas ziet dat jij het thuiswerken wel fijn vindt en dat je dat dan ook regelmatig mag blijven doen. Jouw normaal versus mijn normaal. Dat zou toch mooi zijn?’

Ik hef proostend mijn theeglas naar haar op. Wat een wijsheid in zo’n jong mens! Ik kan het alleen maar met haar eens zijn.