Eindeloos

Ik schrik een beetje als ik de kalender op de wc omdraai. 1 oktober is het alweer. 1 oktober! Waar is de rest van het jaar gebleven? Is de zomer echt al voorbij? Ik kan me gewoon niet herinneren dat hij überhaupt begonnen was, laat staan dat hij alweer voorbij is.

En toch… de scholen zijn alweer bijna aan een herfstvakantie toe, dus het is logisch dat de zomer voorbij is. Sterker, als ik nu naar buiten kijk kan ik niet anders concluderen dan dat we echt wel in de herfst zitten. Ik kan er met mijn pet niet bij.

Door de hele coronacrisis ben ik alle notie van tijd kwijt. Mijn tijdsbesef hangt nog steeds ergens in maart van dit jaar. Wachtend op betere tijden, op het moment dat ik het oude normaal weer op kan pakken.

Ik begrijp niet dat ik zo makkelijk in deze afwachtende houding ben gegleden. Alsof ik door een schommelstoel in slaap gewiegd ben. Iedere keer als ik weer een beetje wakker werd, schommelde mijn stoel nét weer iets harder heen en weer en sloten mijn ogen zich als vanzelf.

De schok die er vanmorgen door mijn lichaam trok toen ik de kalender ‘ineens‘ op 1 oktober zag staan maakte iets in mij wakker. Ik wil niet slapend door deze crisis heen, ik wil ook dingen doen! Ik weet heus wel dat een heleboel dingen niet (meer) kunnen, maar wat kan er eigenlijk allemaal wél? Waar liggen mijn mogelijkheden? Waar kan ik mij ontwikkelen?

Misschien kan ik niet een cursus op locatie doen, maar wat is er mis met thuisonderwijs? Afspreken met vriendinnen is lastig (heel lastig zelfs!), maar op een bospad afspreken met een thermoskannetje koffie in mijn rugzak, moet geen probleem zijn. We kunnen elkaar best op die manier zien, zonder thuis of in een restaurant af te spreken. Misschien is het zelfs wel bijzonder om op een boomstronk een bakkie te drinken. Dikke trui of jas aan en het komt best goed. Doen ze in Zweden ook, dus waarom hier niet?

Op mijn werk is afgesproken om zoveel mogelijk thuis te werken. Daar geven we gehoor aan. Ruimte maken voor collega’s die nu eenmaal niet thuis kunnen werken. Maar misschien kunnen we een boswandeling-vergaderingen organiseren in plaats van die online sessies die we nu regelen omdat op locatie vergaderen niet wenselijk is. Lopend vergaderen of overleggen activeert sowieso het creatief denkproces, dus is zie een hoop voordelen.

Ons gezin heeft teveel kinderen (dat ik zoiets ooit nog eens zou zeggen… allemachtig!) om ze tegelijkertijd te ontvangen. Drie is de norm, we hebben al meer kinderen, dus laat staan als ze met aanhang en (bonus)kleinkinderen tegelijkertijd willen komen. Maar er zijn mogelijkheden. Lunch met de één, avondeten met de ander, rennen in het bos met de kleinkinderen. Ik bedoel maar…

Er raast ineens een creativiteit door mijn lijf en ik voel mezelf weer ontwaken. Deze coronacrisis kan nog weleens maanden, zo niet jaren duren. Ik hoef in die tijd niet te slapen. Ik doe zeker wél mee met alle maatregelen, maar ik ga mijn creativiteit nóg meer inzetten om het nog leuker te krijgen dan het nu is!

#creatiefdoordecoronacrisisheen