Alleen zijn is iets heel anders dan eenzaam zijn. Ik ben graag alleen. Ik voel me ook eigenlijk nooit eenzaam als ik alleen ben. Het is overigens wel iets dat ik heb moeten leren. Of eigenlijk, ontdekken! Ik associeerde alleen zijn altijd met eenzaamheid. Ik ben ook heel lang bang geweest om alleen te zijn. Daar kwam ook nog bij dat ik mensen die alleen waren zielig vond. Misschien zelfs wel een beetje een mislukkeling.
Vroeger op school omringde ik mezelf altijd met massa’s vriendinnen en later ook vrienden. Op de lagere school was dat makkelijk, want één straat verderop woonde mijn hartsvriendin en dus liep ik nooit alleen naar school. Kwam dat toch een keer voor – omdat ze ziek was – dan plakte ik mezelf bij aankomst op school direct aan anderen vast en kon als eerste vertellen dat mijn wederhelft (zo voelde het wel een beetje) ziek thuis was. Ik was dan ook degene die uit school alle beterschapswensen mocht overbrengen en eventueel wat huiswerk bezorgen.
Op de middelbare school viel ik in een groot zwart gat. Al mijn vrienden en vriendinnen zaten op een andere school en ik kreeg de connectie met nieuwe klasgenoten maar niet tot stand. Die eenzaamheid zorgde voor een nieuwe realiteit: de angst om alleen te zijn. Vijf lange jaren worstelde ik me door die periode heen. Ik kon het gevoel maar niet van me losschudden, ondanks dat ik in de loop van die jaren toch wel wat vrienden om me heen verzamelde. Het is misschien wel de eenzaamste periode van mijn leven geweest. Ik voelde me die zelfbedachte mislukkeling…
Na de zomer van mijn eindexamen begon ik aan mijn vervolgopleiding. Het verbaasde zelfs mij dat ik het niet erg vond om als enige naar die opleiding te gaan. Het grappige gebeurde: vanaf dag twee of drie vormden we een hechte club met de klas. Geen persoonlijke vriendschappen, maar een groepsvriendschap. Ik vond het allang best, het werkte misschien wel een beetje helend. Maar écht alleen zijn? Nee, dat zat er voor mij nog niet in.
Toen ik net 20 jaar was ging ik samenwonen. Heerlijk! Vanuit mijn ouderlijk huis naar iets met z’n tweetjes. Samen en niet alleen.
Ruim 15 jaar later gingen we uit elkaar. Ik bleef met de kinderen in ons huis wonen. Gezellig, met z’n viertjes. Later kwam mijn lief bij ons wonen en toen de kinderen langzaam de deur uit druppelden bleven we met z’n tweetjes achter. Nog steeds niet alleen.
Pas tijdens de laatste militaire uitzending van mijn lief ervaarde ik hoe helend het alleen zijn kan zijn. In plaats dat ik me eenzaam ging voelen (waar ik stiekem toch een beetje bang voor was), schoof er iets op z’n plek. Na de eerste week, waarin ik vooral verdrietig was om het afscheid, bang was voor het onbekende en angstig dat ik weer een zielig hoopje ellende zou worden, kwam het besef dat ik het soms best fijn vond. Ik hoefde eventjes alleen maar rekening te houden met mezelf. Ik kookte wat ik lekker vond, keek op tv dingen die ik leuk vond, sprak af wanneer ik daar zin in had of sloot me lekker thuis op als ik geen zin had in mensen om me heen. Ik leerde mezelf kennen en kwam erachter dat ik best een leuk mens ben.
Sinds die tijd zorg ik ervoor dat ik vaker alleen ben. Ik wandel soms uren in mijn uppie. Tijdens die wandelingen kan ik mijn gedachten vrij laten wervelen over allerlei dingen die me bezig houden, zonder dat ik met iemand hoef te praten. Niet dat ik dát niet leuk vind, begrijp me goed! Maar soms mis ik mijn eigen gedachten omdat ze eenvoudigweg de kans niet krijgen om vrijuit te cirkelen. Zodra ik dat opmerk, is het tijd om weer even in mijn eentje op pad te gaan.
Helemaal alleen dus.
Maar niet eenzaam.
18 Comments
Dorothé
18 oktober 2020 at 4:53 pmHerkenbaar de behoefte aan me time, maar ik heb ook een grote behoefte aan contact. Zeker in depressieve periodes of met andere moeilijke dingen is de behoefte om niet alleen te zijn groot. Verder kan ik gewoon erg genieten van de verbinding met mensen.
Gwennie
19 oktober 2020 at 8:11 amHet is zoeken naar de juiste balans en… wat goed voor JOU voelt! Als dat mensen om je heen zijn, dan is dat helemaal goed voor jou natuurlijk! *knuffel*
schrijfsels
18 oktober 2020 at 5:30 pmOok ik ben graag alleen. Ook ik voel me eigenlijk nooit eenzaam.
Gwennie
19 oktober 2020 at 8:10 am?
Mrs. T.
18 oktober 2020 at 6:32 pmMet alleen zijn is niets mis. Althans, als je er bewust voor kiest. Ik ben de laatste tijd te weinig alleen met al dat thuiswerken en zo. 😉
Gwennie
19 oktober 2020 at 8:10 amHaha, dat snap ik! Dat is de reden dat ik iedere dag (in m’n eentje) een klein uur wandel… 😉
Maria
19 oktober 2020 at 7:57 pmFijn dat je geleerd hebt ook te genieten van het alleen zijn.
Ik heb dat gelukkig ook geleerd, en kan nu zowel genieten van alleen zijn en van samen zijn. Ook ben ik blij dat ik het allleen wandelen heb ontdekt, wat zie ik meer als ik alleen wandel. En ook wandel ik daardoor veel meer.
Gwennie
20 oktober 2020 at 7:11 amIk vind alleen wandelen ook zo fijn! Samen ook wel hoor, maar alleen geeft een extra… dimensie!
Lotus Lilly
20 oktober 2020 at 8:53 amEenzaam voelen herken ik helaas wel. En jarenlange therapie om een stukje bestaansrecht op te bouwen heeft er helaas niet toe geleid dat ik me niet meer eenzaam voel. En ik moet zeggen dat Corona de eenzaamheid groter maakt. De contacten die ik af en toe voorzichtig opzocht zijn nu weg gevallen en ik mis mijn kinderen, beiden buitenshuis wonend – ook enorm. En als dingen tegenzitten dan klapt de eenzaamheid er enorm in. Het feit dat ik voor Corona dingen deed om dit gevoel te verzachten zijn weg gevallen. Dat is niet simpel moet ik zeggen. Ik heb me altijd goed kunnen vermaken in mijn eentje maar het schrijnende gevoel van ‘eenzaam’ zijn is altijd aanwezig 🙁
Gwennie
20 oktober 2020 at 2:32 pmAch, dat kan ik me wel heel goed voorstellen, zoals je het hier beschrijft! Ik merk dat bij ons de oudste (ook een alleen-wonen) het toch ook wel lastiger heeft nu. Zeker nu ook horeca gesloten is. Toch voor hem veelal de gelegenheid om met vrienden af te spreken. En drie mensen uitnodigen in zijn huisje is best al een uitdaging als je 1,5 meter wilt hanteren. 🙁 Dikke (virtuele) knuffel voor jou!! Xx
Sandra
21 oktober 2020 at 1:02 pmZou het bij ouder en wijzer worden horen, het besef dat je voor jezelf ook prima gezelschap bent en dat je alleen zijn soms gewoon nodig hebt.
Gwennie
25 oktober 2020 at 5:12 pmDat denk ik wel… wijsheid komt met de jaren! 🙂
Helena
25 oktober 2020 at 4:11 pmIk kan het me niet eens voorstellen, geen ‘alleen-tijd’. Ben ook blij dat mijn lief en ik daar beiden een mooie balans in hebben gevonden en voor mij is dat ‘s ochtends in alle vroegte… heerlijk in een net ontwakende wereld… me met myself and I 🙂
Gwennie
25 oktober 2020 at 5:13 pmEn dat zijn er dan stiekem toch drie… ? Me, myself and I
Morgaine
9 november 2020 at 9:40 amBijzonder hoe mensen het op kunnen vatten als iemand alleen is, ik heb het juist andersom geleerd, ik was thuis alleen, geen broers of zussen, ouders te druk met andere zaken overdag, dus moest ik mij al snel alleen vermaken, dat was heel normaal. Op school, kleefden anderen aan mij waar ik soms juist alleen wilde zijn, maar somehow… precies contra dus. Tegelijk bleef dat vaak ook buiten, en op school, die vriendschappen, slechts een stuk of 3 zijn verder gekomen dan dat, ik ging meestal hun kant op, nam ze niet eens mee naar huis! Dat wilde ik zelf vaak niet. Nou goed.. Alleen zijn is een kunst, en ik vind het heerlijk, ook visite en gezelschap kan prettig zijn, tenminste, als ik zelf de gastvrouw ben dan, dan kan ik dingen doen. Ik ben er eigenlijk niet zo heel erg goed in, om in een groot gezelschap te vertoeven…
X
Gwennie
9 november 2020 at 11:01 amIk merk dat ik de stiltes en het alleen zijn steeds meer nodig heb om te blijven wie ik ben. Anders pas ik me zoveel aan, dat het bijna gaat wringen… Tja, komt wijsheid toch met de jaren, denk ik! 😉
Aukje
10 november 2020 at 5:04 pmDan ken jij onderstaande van mij vast ook nog wel.
https://aukjes.wordpress.com/2018/03/04/vroeger-2/
Alleen zijn, soms niets mis mee.
Gwennie
11 november 2020 at 8:18 amMooi gedichtje is dat inderdaad! Alleen zijn met de zee…. heerlijk toch?