Grote broek

Ken je dat gevoel dat je denkt: hé, dat is eigenlijk best wel een leuk idee, dat werk ik uit! Om je dan vervolgens helemaal mee te laten slepen met allerlei briljante gedachten die er alles aan doen om je mogelijk nog enthousiaster te maken dan je op dat moment al bent. Voor je het weet verlies je alle gevoel met de realiteit en zit je in een bubbel van creativiteit. Ideeën krijgen vaste vormen en stiekem zit je je te verkneukelen over zoveel inspiratie.

Dat gevoel, die tsunami aan creatieve ingevingen, dat overviel me een week of twee geleden.

Als huiswerkopdracht voor de schrijfcursus die ik op dit moment doe moesten we een pitch maken. Op dit moment zit ik niet in de meest creatieve periode van mijn leven. Ik bedoel, probeer een burn-out maar eens te combineren met creativiteit. Al enige tijd weet ik dat dit een vrij kansloze exercitie is. Ik heb zelfs getwijfeld of ik überhaupt wel deze schrijfcursus moest gaan doen. Het aanbod van mijn lief om mee te gaan tijdens de eerste les, zodat ik de mogelijkheid had om weg te gaan als het per ongeluk toch allemaal niet zou lukken, trok me over de streep. Oké, en het feit dat we nu eenmaal Nederlanders zijn en de gedachte dat ik deze opleiding al betaald had gaf ook enige doorslag. 

Terug naar de pitch.

De opdracht was eenvoudig. Maak een voorstel dat je zou willen voorleggen aan een hoofdredacteur waarbij de nieuwsgierigheid zo geprikkeld wordt dat hij/zij niet anders kan dan je uit te nodigen voor een gesprek zodat je op die manier je idee nader toe kan lichten. 

Dagenlang zat ik te prakkiseren. Ik bedelde om suggesties bij mijn lief, bladerde door magazines en staarde naar lege schermen en blaadjes. De deadline naderde met rasse schreden en steeds vaker dacht ik: helaas pindakaas, dit gaat me niet lukken.

De dag voordat ik mijn opdracht moest inleveren kreeg ik een idee. Een wat flauw idee, maar het was in ieder geval iets! Tijdens het uitwerken overviel me die enorme gedachtestroom. Ik zette mijn linkerhersenhelft uit en liet de rechterkant mijn handen overnemen. Een klein uur later zat ik met rode wangen naar mijn pitch te kijken. Ik werd er zowaar zelf enthousiast van. Even twijfelde ik nog, want hoewel ik het idee verrijkt had met een voorstel om een podcast toe te voegen als bonusmateriaal, had ik geen flauw benul hoe ik dat zou moeten doen. Maar goed, mijn pitch was klaar en ik was er blij mee. Nu de hoofdredacteur nog die ons werk zou beoordelen.

De zaterdag van de opleiding kwam en een voor een werden de pitchen besproken. Die van mij kwam niet voorbij. De knoop in mijn buik werd steeds strakker. Misschien was het idee toch niet zo leuk als ik gedacht had. Plotseling klaarde het gezicht van de hoofdredacteur op. 

‘Cadeautjes!’, riep hij uit. ‘Dáár kan je me mee verleiden. En deze pitch is zo’n cadeautje.’ Ik hoorde mijn naam en het bloed gonsde door mijn lijf. Mijn hemel, ik had gewoon een goede pitch gemaakt. 

Nog een paar keer haalde hij mijn voorstel aan bij het bespreken van de andere stukken die waren ingeleverd. Ik gloeide helemaal.

Tot het moment dat hij zich weer rechtstreeks tot mij wende en zei: ‘Ik ga er wel vanuit dat je met zo’n voorstel ook echt een podcast kunt maken! Anders zou het een waardeloos idee zijn.’ 

Ik knikte en voelde de grond onder me wegzakken. Een idee voor een podcast is één, maar er eentje maken, daar had ik nog niet aan gedacht. Afgelopen weken ben ik dus druk bezig geweest om me te verdiepen in het maken van een podcast. Het is nog niet geniaal, maar het is gelukt! Ik sta zelfs op iTunes. Waar een grote broek allemaal niet goed voor is. 

Luister zelf naar mijn podcast: Gwennie op zoek naar wijsheid