Tweede jeugd

Afgelopen week moest ik mijn spiraaltje verwisselen. Oude eruit, nieuwe erin.
Vooraf had ik een gesprek met mijn huisarts. Ik twijfelde. Moest ik nu wél of niet gaan voor dat nieuwe spiraal? Ben ik eigenlijk nog wel vruchtbaar? Ik bedoel… ik ben niet meer de jongste en misschien heeft mijn lichaam het allang opgegeven om iedere maand een eitje te produceren. Door het spiraaltje ben ik al jaren bevrijd van mijn menstruatie, wat natuurlijk een mooie bijkomstigheid is bij een noodzakelijk gebeuren rondom de keuze om vooral niet meer zwanger te willen worden.
Huisarts en ik besloten: nog eenmaal vervangen. Tegen de tijd dat deze nieuwe eruit zou moeten zou het zo goed als echt afgelopen moeten zijn met mijn vruchtbaarheid.
Tot zover ging het allemaal goed.
Tevreden over dit besluit lag ik afgelopen maandag op de behandeltafel bij mijn dokter.
Vanaf dat moment werd het een ramp.
Oude spiraal weigerde los te laten en mijn lichaam weigerde nog harder om een nieuwe toe te laten toen de oude na veel gedoe toch verwijderd was.
Huisarts en ik keken elkaar eens aan tussen mijn benen door.
‘Dit gaat niet werken,’ zuchtte ze. ‘Misschien toch goed om het door de gynaecoloog te laten doen.’
Ik knikte en kroop voorzichtig van de tafel.
Hoeveel ongemak moet een vrouw doorstaan om geen kinderen te willen?
‘Pas op, je bent niet veilig nu, hè,’ waarschuwde ze me nog even bij het afscheid nemen.
Mijn vernietigende blik deed haar glimlachen.
‘Hmm, voorlopig geen polonaise aan je lijf, hè?’
Ik knikte voor de tweede keer en grimaste.
Vrijdag ging ik voor poging nummer twee. Andere locatie, andere arts, zelfde missie.
Na een half uur verliet ik een illusie armer en een ouderwetse prop maandverband tussen mijn benen de behandelkamer.
Littekenweefsel van geboorten en eerdere spiraaltjes hadden het onmogelijk gemaakt om de nieuwe te plaatsen. Ik was dan wel bevrijd van het littekenweefsel nu (daar had de arts zich goed voor ingespannen), maar  het nieuwe spiraal zat nog steeds goed opgeborgen in de langwerpige doos in mijn tas.
‘Over twee weken terug voor controle en dan plaatsen we hem alsnog.’ De woorden galmden door mijn hoofd en onmacht prikte in mijn ogen. Hoe moeilijk was het nu helemaal om een spiraaltje te vervangen? Allemachtig…
Nu, twee dagen verder, de buikkramp voorbij twijfel ik opnieuw.
Misschien moet ik de natuur haar gang laten gaan. Misschien moet ik dat spiraaltje maar laten voor wat het is.
Mijn lijf lijkt de beslissing al genomen te hebben. Nu ik nog…