Nieuw thuis

En dan is het tijd voor een laatste omhelzing, een dikke zoen. Het koppie van de kleinzoon steekt net boven het raam van de auto uit en we zien een handje heen en weer zwaaien als de auto de oprit afrijdt. Het voelt wat gek om na een week vol drukte van het gezin, ineens weer met z’n tweetjes te zijn. Weg is de vroege ochtendknuffel van de kleinzoon, de avonddrukte waarbij we met z’n alleen aan de grote keukentafel onze avonturen van de dag met elkaar deelden. De late wandeling met de oudste zoon en de dochter om Guus uit te laten. Het is weer stil in huis.

‘Zo voelt het dus als je geëmigreerd bent en de kinderen gaan na een bezoekje weer naar Nederland terug…’ Deze gedachte schiet door mijn hoofd, terwijl de leegte als een zware deken over me heen valt. Ik moet er even van huilen. Niet alleen omdat ik ineens het inzicht heb gekregen dat emigreren meer is dan alleen maar het verhuizen naar een ander land, maar ook omdat ik me ervan bewust word dat deze gedachte dieper in me geworteld is dan ik vermoedde.

Ik loop door het lege huis en de verlaten kamers. Nergens meer gepraat of gelach. Geen vlugge kindervoeten meer die achter Guus aanrennen. De kasten zijn weer leeg, net als de enorme koelkast. Wat overblijft zijn de herinneringen die goud waard zijn.
Na nog een laatste inspectie (is er écht niks vergeten?), draaien ook mijn lief en ik de weg op met een volgepakte auto. Onderweg naar Olden, ons laatste vakantieadres.

We hebben de tijd, dus we besluiten de lange route te nemen. Nog één keer langs Geiranger, nog één keer het uitzicht op de berg waar we de meest geweldige wandeling gemaakt hebben. Een laatste blik vanaf de andere kant van het dal op het plateau waar we een week eerder met z’n allen ons stonden te vergapen aan de schoonheid van de ruige natuur. Dan laten we het Geirangerfjord achter ons.

De weg leidt ons over de Breiddalen, die – als je op de kaart kijkt – een verbinding heeft met Jostedalen, het gebied waar we nu naar onderweg zijn. De sneeuwvlakten worden inderdaad groter en de temperatuur daalt richting vriespunt. Gek genoeg maakt dat alleen maar dat ik met iedere kilometer die we nu afleggen blijer en blijer wordt. Als we bij een groot meer even stoppen en rondlopen zuig ik de schone lucht diep mijn longen in. Muizenissen en zorgen smelten weg, terwijl de koude toeneemt. Het blijft een bijzonder fenomeen.

Halverwege de middag draaien we het pad op richting het huis, waar we de komende acht dagen zullen verblijven. Vanaf ons nieuwe thuis kijken we het fjord in, terwijl het dal achter ons belooft dat er ontzettend veel moois te ontdekken valt. Watervallen, gletsjers, diepblauwe meren, het is er allemaal. Mijn hart jubelt en even denk ik: wat zou ik dit ook graag aan de kinderen willen laten zien! Misschien een volgende keer. Je weet het nooit…