Opgekruld op de bank zit ik doelloos door mijn blad te bladeren.
Het is zo’n bewaarexemplaar, want op pagina 7 stond een fotootje van mij. Gemaakt tijdens onze laatste vakantie in Frankrijk.
Op het moment van bladeren is de foto echter ver weg. Uit mijn herinnering. Net als de rust van die vakantie.
Er woedt een orkaan in mijn hoofd. Eén van een tropische soort, dus eigenlijk meer een tyfoon. Cycloon.
Snelheden van 120 km/uur razen door mijn hoofd en ik ben niet bij machte om hem stil te krijgen.
Keer op keer flitsen de woorden aan mijn ogen voorbij.
‘… bij ons.’ ‘… door de zure appel heen bijten.’ ‘… we zien jullie bij ons. Tot morgen.’
En iedere keer weer vlamt de boosheid even erg op als toen ik de berichtjes voor de eerste keer las.
Woest blader ik door mijn blad.
Lezen is er al lang niet meer bij. Te boos. Te verdrietig. Te gekwetst.
Ik denk aan het meisje van vroeger die nooit tegen haar ouders durfde in te gaan en niet voor de eerste keer in mijn leven voel ik spijt. Over de gemiste kans van het puberen. De gemiste kans om mijn identiteit eerder op de kaart te zetten.
Als er een televisieprogramma zou bestaan met als titel: Het braafste meisje van de klas, dan zou ik beslist een goede kans maken om uitgezocht te worden.
Maar dat programma bestaat niet.
En dat is maar goed ook.
Ik vraag me steeds vaker af voor wie het vooral gunstig is, zo’n braaf kind. De ouders of het kind zelf?
Wat dat betreft ben ik blij dat onze kinderen wel gewoon hebben durven puberen. Op zoek naar zichzelf.
Mijn blad valt open op bladzijde 46. Mijn ogen glijden langs de regels en plotseling lees ik.
Langzaam keert de rust terug in mijn lijf.
Nu moet ik alleen nog over de laatste zin nadenken.
Hoewel, privacy is ook een mooi recht…
21 Comments
Janny
23 maart 2015 at 9:36 amAls je je gevoelens voor je houdt uit échte behoefte aan privacy, dan werkt het. Als je je gevoelens omwille van andere redenen voor je houdt (bang te kwetsen, bang gekwetst te worden, etc.) dan werkt het niet, volgens mij.
Joolzz
23 maart 2015 at 10:15 amDat is ook een ware Janny… Hmmm
Jet
23 maart 2015 at 9:48 amHoe herkenbaar.. Onbewust op een bepaald moment de keuze gemaakt om niet te durven puberen. Uiteindelijk breekt het je op als je je identiteit niet hebt kunnen zoeken…én vinden. Juist waar de puberteit zo voor nodig is.
Sinds 2011 (ja de opleiding) mocht ik gaan zoeken, ontdekken én vinden. In de veilige omgeving van mijn trainster, andere trainers, de veilige groep van medestudenten en niet te vergeten mijn alles: mijn thuisfront.
Is het raar dat ik tussen je regels doorlees en zie wat je volgende stap mag zijn….? *Kus*
Joolzz
23 maart 2015 at 10:15 amNee, dat is niet raar bij jou…. 😉 Je kent me!
Marja
23 maart 2015 at 10:28 amBraafheid breekt je vroeg of laat op. Ik koos ook voor braaf omdat ik niet tegen ruzies kan.
Helena
23 maart 2015 at 11:26 amEn ik hoor mezelf denken ‘maar misschien ben je nu juist wel ‘het stoerste meisje van de klas!’
*hele dikke knuffel*
clair1991
23 maart 2015 at 12:34 pmDurven puberen heeft ook met vertrouwen te maken. Vertrouwen dat je hebt in je zelf maar ook het vertrouwen dat je krijgt van je ouders/opvoeders. Dat eerste is er meestal wel, maar het laatste ontbreekt soms. En dat is ongeveer het moeilijkste wat er is voor ouders “Vertrouwen op je eigen opvoeding”
kakel
23 maart 2015 at 12:40 pmPas sinds een jaar durf ik hardop te zeggen dat ik de beslissing van mijn ouders om me op te laten nemen in het Sophia, een heel foute beslissing vind. Ik heb ze altijd mijn hand boven hun hoofd gehouden, maar de schade die me is aangedaan is onherstelbaar.
Toch ben ik geen echte “achteromkijker.” Het leven gaat immers vooruit. Maar je kunt pas volledig aan je toekomst beginnen als je weet hoe je geschiedenis was.
Sterkte met je “gevecht.” Ik vind je een geweldig mens!
Liefs Kakel
terrebel
23 maart 2015 at 3:08 pmHet duurde even maar ook ik ontdekte uiteindelijk (vorig jaar. En ik ben nu 47) dat het in orde is om boos te zijn op iemand van wie je houdt. Dat mag gewoon. Die gevoelens heb je blijkbaar. En dat wordt pas een probleem wanneer je er zelf een probleem van maakt. Je hebt het dus eigenlijk zelf in de hand. Mooi geschreven trouwens en prachtig verwoord!
Colin
23 maart 2015 at 3:48 pmik kreeg nog voor ik echt ging puberen alleen maar te horen dat ik toch zo’n ontzettend moeilijke puber was, ben dat gaan geloven (want hé wat is een eigen mening of voor jezelf opkomen) en alleen daar al door hield ik mijn mond en heb ik niet eens gepuberd, wel innerlijk gruwelijk het zwarte gat in gegaan maar voor de rest zat ik waarschijnlijk in hetzelfde braaf-te-wezen-klasje als jij onder het mom “als ze maar geen last van me hebben”. Had beter echt kunnen puberen, last had ze toch al van me blijkbaar haha en dan had ik nu, op een heel belangrijk keerpunt, niet die enorme angst voor dat zwarte gat.
Ik sluit aan bij Jet hoor … dit vraagt om een heel mooi vervolgklasje 🙂
Korreltje
23 maart 2015 at 6:38 pmMooi stuk, zowel dat van jou als het artikeltje. Ik ben zelf ook het braafste meisje, en was ook zeer verbaasd toen ik een keer een opdracht kreeg om een week lang over mijn emoties ná te denken en op te schrijven. Huh? Emoties? Heb ik die? En toch geen negatieve dan? Wow… Het bleek mee te vallen, niet veel schokkends, geen onderdrukte haat ofzo. Maar het idee dat je emoties mag hebben en daar voor uit kunt komen, anders dan vrolijk en blij doen, dat was wel een eyeopener…
Mrs. T.
23 maart 2015 at 7:18 pmAls je oprecht vanuit je eigen gevoel handelt en alles dichtbij jezelf houdt (en dan bedoel ik dus niet dat je het niet uitspreekt, maar dat lijkt me duidelijk 😉 ), dan is het volgens mij nooit verkeerd. Daarnaast zie ik jou echt niet mensen expres pijn doen, zelfs niet als je ‘harde’ woorden moet zeggen.
Ik vind je in ieder geval een heel mooi mens dat nu ‘ns best voor zichzelf mag opkomen. Succes.
djaktief
23 maart 2015 at 8:45 pmEr is blijkbaar een heleboel aan de hand bij jou nu. Ik wens je veel wijsheid om eruit te komen. De gevoelens zijn signalen. Het gaat niet om de gevoelens maar om wat daaronder zit. Zelf heb ik met mindfulness geleerd gevoelens toe te laten en los te laten (lukt ook lang niet altijd, maar dat is oké). Het heeft me verder gebracht. Het was geen verkapt braaf zijn of zo. Als ik de plank helemaal mis sla dan kieper je mijn reactie er maar gewoon uit 😉
Groetjes,
Dorothé
Joolzz
23 maart 2015 at 9:55 pmNatuurlijk kieper ik jouw reactie er niet uit! ☺️ Mijn meditatiemoment iedere ochtend houdt de boel draaiende. Net als het vaste geloof in mezelf en mijn lief en kinderen!! Dus… Komt goed! 😉
beaunino
24 maart 2015 at 6:13 amWat Terrebel schrijft onderschrijf ik. Ook ik ben erachter dat boos zijn op en houden van soms samen gaan. Mijn zus was misschien een beetje als jij. Ze kon niet goed tegen ruzies. Ik was degene die met hart en ziel op kwam voor mezelf in de pubertijd. Zij koos voor de lieve vrede. Uiteindelijk heb ik – ondanks mijn moeilijke pubertijd- mijn leven best op orde gekregen. Het verhaal van mijn zus ken je denk ik inmiddels. Ik hoop dat je deze gevoelens ooit een plek zult kunnen geven, en er naar zult kunnen kijken zonder overdonderd te worden door je emoties. X
Inge
24 maart 2015 at 8:24 amHier ook zo’n braafste meisje van de klas dat tijdens de puberteit niet puberde.
Regina
24 maart 2015 at 6:28 pmIk kan me voorstellen dat als je gewend bent om ‘braaf’ te zijn, het er in gebakken zit en je het nog steeds lastig vindt om je uit te spreken. Ik ben wel nieuwsgierig nu. Ga je? Alleen jij beslist.
daatjes
25 maart 2015 at 8:59 pmIk kom je gewoon even een dikke, brave meisjesknuffel geven. Blijf bij jezelf, je bent het waard om er te zijn. XX
Paul
29 maart 2015 at 10:01 amMooi geschreven, ik denk dat velen dan nog een later moment kiezen om na te puberen. Dus laat die boosheid en cycloon toe, laat het razen, zichtbaar, voor anderen. Je zult verbaasd zijn over de impact die het heeft.
zinderen
29 maart 2015 at 1:22 pmop latere leeftijd puberen… das pijnlijk (ik spreek uit ervaring). Voor wie het gunstig is een braaf kind te hebben? uit mijn ervaring nu als mama: voor de school! Verder heb ik er geen probleem mee pittige kinderen te hebben. Thuis is het niet altijd makkelijk, maar ik heb het liever zo, want ik zie mijn kinderen dolgraag, hun koppige en uitgesproken karakter. Maar tja, de opmerkingen van de school zijn duidelijk als je een kind hebt dat durft voor zichzelf opkomen…
Zara
29 maart 2015 at 4:36 pmGoed voor jezelf zorgen, betekent ook dat je anders mag denken en niet of minder aan verwachtingen meer hoeft te voldoen. Zal voor de ander ws vraagtekens oproepen en voor jou misschien het juiste moment zijn om van koers te veranderen of het roer om te gooien.