De geur van het noorden

Ik heb heimwee naar Noorwegen. Eigenlijk constant. Het schuurt aan me als een wondje dat langzaam heelt en dan toch weer opengekrabd wordt. Heel subtiel.

Het is niet zo dat ik er ooit echt gewoond heb. Het gaat om die enkele weken, een keer een lang weekend. Meer niet.
En toch zit het in mijn hoofd, in mijn hart. Alsof het ergens op me wacht.

Ik vraag me weleens af hoe dit nu komt. Is het de lucht, koud en scherp, zelfs in de warme zomermaanden?
De vleug dennen, nat mos, de geur van regen op het water in de fjorden? Het licht, helder, hard, groot en klein tegelijk? De middernachtzon, de midwinternacht. Of die intense stilte, zo diep dat je jezelf hoort ademhalen, je hersens hoort denken?

Zijn het de mensen, de houten huizen, de rust om te genieten van warme wafels in de middag? Het gevoel dat er meer is in het leven dan werken en geld verdienen? Is het de tijd die gemaakt wordt om de natuur in te trekken, de fjorden te ontdekken, door de weeks en in het weekend?

Ik weet het niet. Het zal een totaalpakket van dit alles zijn.

’s Avonds, aan de keukentafel, leer ik Noors. Met een app, een stem, woorden die ik nazeg.
Het leek bijna onmogelijk te doen. Die gekke klanken, de tekens op al die letters. Te moeilijk. Teveel.
Maar het valt mee. ‘Hus’ is huis, ‘Vann’ is water en ‘Takk’ betekent dank. Ik begin er zowaar plezier in te krijgen.

Soms lijkt het alsof de taal me roept. Alsof ieder woord een deur opent. Een venster naar iets dat er altijd al was.

Regelmatig betrap ik mezelf op de gedachte dat als ik nog wat jonger was geweest, ik was vertrokken. Zonder nadenken.
Een rood houten huis, een veranda, een mok dampende koffie, dikke trui aan en buiten zitten. Zomer én winter. Geen poespas, geen tierelantijntjes. Hout hakken in de winter, sneeuw die stil op het dak valt. Sneeuwwandelingen in de lente, schaatsen over ijs dat glanst als glas. Maar ook zomernachten die nooit over lijken te gaan, water dat het licht 24 uur per dag vangt.

Maar ik ben nu eenmaal wat ouder nu. Bedachtzamer.
Verzekeringen, belastingen, nieuwe regels, andere stekkers. En vooral onze kinderen. Kleinkinderen!
Ik blijf er met mijn gedachten aan vasthaken.

Soms denk ik: misschien maak ik het te groot. Misschien ook niet.
Er zijn momenten dat ik bijna besluit: gewoon doen. Verkopen, vertrekken, opnieuw beginnen.
Misschien is het nooit te laat…

Maar toch blijf ik zitten. Aan de keukentafel.
Ik leer een nieuw woord, zeg het zachtjes voor mezelf. Herhaal het, hardop.
Soms gaat het mis, soms klopt het precies.

Dan ben ik er. Heel eventjes maar. Ik sluit mijn ogen, ruik de dennen, hoor het water, voel de kou op mijn wangen.
Misschien is dat genoeg.

Misschien ook niet.