Ironie ten top!

Hondjes uitlaten in het donker kan héél gevaarlijk zijn weet ik ondertussen.
Of, nou ja, alleen maar hondjes uitlaten in het donker is niet zo’n punt eigenlijk, het is meer mijn nieuwsgierigheid in combinatie met donker en hondjes uitlaten dat een probleem kan geven.
Door deze nieuwsgierigheid zag ik de verlaagde put niet in de berm toen ik voorbij het nieuw gebouwde huis in onze straat liep. Eindelijk, eindelijk was de bouw af en nu hadden de nieuwe bewoners tot mijn grote vreugde de heg rondom het pand weggehaald. Met alle lampen ontstoken had ik vrij zicht van woonkamer tot keuken, van tuin tot gang. Nieuwsgierig gluurde ik naar binnen.

Tot ik in de put stapte. Toen lag ik plotseling languit op de straat.
Maar niet voordat ik een luide *krak* hoorde.
Gek dat je direct weet: ‘Dit is niet goed nie!’
Gek ook dat je dan toch nog ergens iets vandaan weet te halen om naar huis te strompelen en de juiste handelingen weet uit te voeren voordat een paar voorzichtige tranen zich aandienen… Pijnstillers slikken; natte, koude doeken op de voet; been omhoog; telefoon bij de hand en eerste hulp bellen wat te doen. Het ging in een vloeiende beweging in elkaar over.

In overleg met ziekenhuis werd besloten om de nacht gewoon thuis door te brengen. Wachttijden bij de eerste hulp waren schrikbarend lang die avond en als mijn voet gebroken was (zoals ik vermoedde) kon het niet veel kwaad om het gewoon een nachtje thuis te laten rusten.

De volgende dag zat ik alsnog bij de röntgenafdeling. Een mooie breuk werd al snel zichtbaar in het buitenste middenvoetsbeentje. Recht doormidden.
‘Dat wordt gipsen,’ knikte de orthopeed serieus. Hij snapte waarschijnlijk niets van de wat lacherige stemming van lief en mij.
Soms kunnen gebeurtenissen zo bizar zijn, dat lachen de enige oplossing lijkt.

Het giebelen hield aan, zelfs toen duidelijk werd dat mijn hele onderbeen (van knie tot tenen) in het gips moest. Ook de boodschap dat ik twee weken niets mocht doen met het been kon er niet voor zorgen dat de slappe lach verdween.
Niet lopen, niet steunen, alleen rust en hoog houden zou de genezing bevorderen. Na twee weken wordt er gekeken of loopgips mogelijk is. Ik incasseerde het allemaal met een brede grijns.

Pas op het moment dat er spuitjes tevoorschijn werden gehaald en me werd medegedeeld dat ik mezelf de komende zes weken moest injecteren met deze vloeistof om te voorkomen dat trombose zou optreden, bevroor mijn lach.
Met een dreun belande ik op mijn overgebleven gezonde voet op de grond.
Spuitjes tegen de stolling. Terwijl mijn kind twee keer per week aan een infuus ligt om stollingsplaatjes toe te voegen.

De tranen kwamen gelijk met het gevoel van ironie.
Eindelijk.