Onderweg Persoonlijk

En met het alleen zijn kwam de rust…

Het duurde bij elkaar zo’n kleine 20 minuten. Van het moment dat ik de deur uitstapte tot iets voorbij Tilburg misschien. Dat gekke gevoel van: waarom dóe ik dit in ‘s hemelsnaam? Wát wil ik bewijzen? En vooral… aan wíe wil ik iets bewijzen? Twintig minuten waarin de stem van mijn lief nagalmde in mijn hoofd. ‘Ga nu maar! Is goed voor je. Ik weet het zeker. En eigenlijk weet je het zelf ook wel zeker… Wedden?’

Ik heb het over mijn korte wandelvakantie in mijn uppie. Als je vijf dagen kort kunt noemen tenminste. Ik herinner me de eerste keer dat ik op brugklaskamp ging, dat duurde maar drie dagen. En zelfs die drie dagen waren veel te lang voor me. Hoe kon ik dan nu bedenken dat ik ‘wel eventjes’ vijf nachten (en dus eigenlijk zes dagen) in mijn uppie in een hotel kon gaan zitten? Zonder mezelf eenzaam te voelen? Bij iedere kilometer die ik verder van huis wegreed, groeide de twijfel.

Natuurlijk roep ik al jaren hoe heerlijk het me lijkt om alleen maar met mezelf rekening te hoeven houden. Niet bij het opstaan denken: waar zou mijn lief vandaag naar toe willen gaan? Of: wat is leuk om samen te gaan doen? Welke stad/wandeling/museum zullen we gaan ontdekken? Zullen we uitgebreid lunchen of een broodje meenemen en vanavond lekker uit eten gaan samen? Maar ja, dat is iets wat ik vaak uit wanhoop roep. Omdat ik het zo druk heb, omdat er soms net iets teveel gebeurt. Iedereen roept dit weleens. Toch?

Maar nu was het ineens zover. Nu stond mijn lief me vrolijk uit te zwaaien en ging ik – lekker stoer – in mijn uppie op pad. Ik twijfelde. Tegen wie moest ik de komende dagen nu aan kletsen? Ik bedoel, ik ben niet bepaald de meest stille thuis. En wie moest ik nu wijzen op die mooie zonsondergang? Het voelde kort gezegd nogal raar dat ik in mijn eentje onderweg ging op vakantie. Onbehaaglijk zelfs.

En toch… zo na die 20 minuten begon er iets te kriebelen. Ik draaide de volumeknop van de radio nog iets harder en neuriede mee. Neuriën werd zingen en halverwege Limburg betrapte ik mezelf erop dat ik keihard zat mee te galmen, tot grote hilariteit van een jong gezin dat een tijdje naast me reed. Ik trok me er niks van aan en zong uit volle borst verder. Er was toch niemand die mij fijntjes wees op mijn valse toon. Het eerste voordeel van alleen onderweg zijn was een feit. Het werkte blijkbaar aanstekelijk, want vader en zoon deden al snel mee. Het gezin had duidelijk dezelfde zender op in de auto als ik. Moeder en dochter zaten alleen maar te grijnzen. Net als ik ondertussen.

Bij het hotel aangekomen installeerde ik me op mijn kamer. Geweldig! De zon scheen, het balkon van mijn kamer zat aan diezelfde zonkant en terwijl ik de balkondeuren wagenwijd opengooide en diep ademhaalde, hoorde ik alleen maar wat vogels, een verre tractor en wat mensen die met elkaar aan het praten waren terwijl ze voorbij wandelden. Toen werd het weer stil, op de vogeltjes na. 

Nadat ik het thuisfront had geïnformeerd dat ik goed was aangekomen, trok ik mijn wandelschoenen aan en liep mijn eerste kilometers. Niet ver, niet veel, maar de kop was eraf. In de dagen die volgden klommen de kilometers op mijn stappenteller in rap tempo omhoog. Mijn gezicht werd bruiner (ja, ik ben zo’n geluksvogel die praktisch altijd mooi weer heeft als ze op vakantie gaat, zelfs in eigen land!), mijn lijf voelde ik met iedere stap sterker worden, mijn longen (mijn covid-longen) kregen meer en meer volume en mijn hoofd werd leger bij iedere stap die ik maakte. 

Vijf dagen is genoeg weet ik nu. In vijf dagen tijd was mijn hoofd leeg, mijn batterij weer vol en kwam het verlangen naar mijn lief steeds vaker om de hoek kijken. 

Ik ben nog steeds een beetje verrast hoe goed me deze dagen hebben gedaan. Hoe blij ik eigenlijk ben met mijn eigen gezelschap. Maar ik weet nu alweer: volgend jaar ga ik dit weer doen!

You Might Also Like...

6 Comments

  • Reply
    Helena
    16 maart 2022 at 8:24 am

    Super dat het je zo goed bevallen is, stoere :-).
    En ik zeg maar zo, goed voorbeeld … *knipoog* … naja, wat in de pijplijn zit nietwaar.
    Houd het gevoel maar lekker lang vast; het is je meer dan gegund.

  • Reply
    Mrs. T.
    16 maart 2022 at 9:04 pm

    Wat fijn dat het zo fijn was! Denk dat ik me dit ook nog wel ‘ns zie doen.

    • Reply
      Gwennie
      17 maart 2022 at 6:58 am

      wat mij betreft: echt een aanrader!! Xx

  • Reply
    Aukje
    26 mei 2022 at 4:12 pm

    Ik zou het ook wel eens willen.
    Even helemaal niets!!
    Maar stoer van jou zeg.

    • Reply
      Gwennie
      4 juni 2022 at 8:31 am

      Gewoon een keer doen! Beginnen met 1 nachtje… 😉

Leave a Reply