Onderweg Reizen

Zeebenen

Drie jaar geleden maakte mijn lief voor het eerst kennis met mijn angst voor de zee. Nou ja, niet dat ik bang ben voor de zee. Sterker, ik hou ontzettend veel van de zee, het strand en alles wat daarbij hoort. Ik móet eens in de paar maanden de zee een keer zien. Het zoute water ruiken. Met mijn blote voeten door het mulle zand lopen en het liefst even door de golven heen schoppen. Ik word onrustig als het te lang duurt voordat we weer een keer richting het strand rijden. Het is nog een overblijfsel uit mijn jeugd, waarbij ik op zo’n 15 kilometer van het strand woonde. In de zomer fietste ik met vriendinnen naar het strand om te zonnen, in de winter of avonduren liepen mijn ouders, broer en ik vaak nog even langs het strand of door de duinen om een frisse neus te halen.

Omdat mijn lief weet hoezeer mijn hart bij de zee ligt, kon hij uiteraard niet vermoeden dat ik bij de mededeling dat we met de boot naar Zweden zouden gaan, ik volledig in paniek raakte. Want liefde voor de zee en het strand is één ding, maar varen op die zee is van totaal andere orde! Ik ben dus één van die mensen die zeeziek wordt. Niet zo maar een beetje, maar echt heel erg. Van groen zien, ellendig voelen, transpireren, tot overgeven toe. Net zo lang totdat mijn voeten weer op de vaste wal staan. Het gekke is dat alle misselijkheid vaak al na tien minuten minder wordt en eer ik een half uur verder ben is alles over. Ik kan weer eten, drinken, ben niet meer draaierig of misselijk. Ik moet bijna moeite doen om me te herinneren hoe ellendig ik me voelde, toen ik ik schommelend op die boot zat.

Omdat ik geen spelbreker wilde zijn en ook heel graag naar Zweden wilde, ben ik me toen maar mentaal gaan voorbereiden op een nacht die ik kotsmisselijk zou doorbrengen op een boot. Ik had zelf al bedacht dat ik in ieder geval vooraf acupunctuur wilde doen om de misselijkheid te onderdrukken op de boot. Van vriendinnen en collega’s kreeg ik ook de nodige tips. Juist wel eten van te voren in plaats van dat ik met een lege maag de boot op wilde (mijn idee was: wat er niet in zit, kan er ook niet uit… Dat blijkt anders te werken). Verse gember eten, pillen mee, armbandjes met magneetjes mee…

Tegen de tijd dat wij de nachtboot naar Malmö namen was ik tot op de tanden gewapend!
Acupunctuur: ✅
Magneetjes tegen zeeziekte: ✅
Reistabletje: ✅
Mojito tijdens de reis: ✅

En het ging zowaar goed. Niet dat ik relaxt was of uitkeek naar het moment dat de trossen werden losgegooid, het anker werd gelicht en we richting open zee voeren, maar ik was voldoende verdoofd om mezelf niet huilend van paniek overboord te gooien.

Toch besloot mijn lief de terugweg te laten voor wat het was en veilig voor de Brug te kiezen. Liever wat langer in de auto, dan een apathische vrouw naast hem op het dek, moet hij hebben gedacht.

Dit jaar kwam de vraag van een overtocht met een Ferry weer voorbij toen we toch maar weer eens het woord Scandinavië voorbij lieten komen bij het maken van onze vakantieplannen. Niet voor een gat te vangen, leidde mijn lief het deze keer voorzichtig in. Ja, het zou een stuk sneller gaan als we met de boot naar Noorwegen zouden kunnen varen. Ja, het scheelde ook enorm veel reistijd en ontzettend veel kilometers die niet achter het stuur doorgebracht hoefde te worden. We zouden lekker slapend in een kajuit de nacht kunnen doorbrengen en ‘s morgens uitgerust aankomen in Noorwegen. Daar kwam dan ook nog bij dat de Ferry zo groot zou zijn dat ik waarschijnlijk amper zou merken dat we op zee waren.

Dat we in plaats van acht uur achtTIEN uur aan boord zouden doorbrengen was iets wat hij in het begin een beetje achterwege heeft gelaten. De slimmerik. Want nadat ik een virtuele tour over het schip had gemaakt en heel goed zijn overwegingen begreep om relaxt te reizen en uitgerust in Noorwegen aan te komen, ging ik overstag. Het was al één keer goed gegaan, het zou me nu ook wel lukken.

En dus boekten we heel stoer de Ferry van Eemshaven naar Kristiansand. Geregeld checkte ik of er geen storm op komst was, toch nog een beetje angstig voor een stevige golfslag. Maar ik had geluk! Zowel op de heen- als op de terugreis was de zee als een spiegeltje. Vinkte ik op de heenreis nog alle groene vinkjes die hierboven beschreven staan af, op de terugreis heb ik alleen nog het reistabletje genomen. Enkel vlak voordat we aan boord gingen in Kristiansand en niet eens meer bij het opstaan.

Ik begin langzaam maar zeker meer vertrouwen te krijgen in mijn zeebenen en dat is maar goed ook! Want in Noorwegen zijn we nog lang niet uitgekeken! En ja, dan is het wel handig dat we met de boot de overtocht kunnen maken. 😊

You Might Also Like...

4 Comments

  • Reply
    Sandra
    27 oktober 2022 at 8:37 pm

    Ik heb ook absoluut geen zeebenen, word zelfs op het Ijsselmeer al zeeziek, dus naar Engeland gaan wij via de tunnel en naar Scandinavië de brug. Gelukkig gaat de ferry bij Puttgarden wel goed, maar nadat ik bij een tocht over een spiegelgladde fjord weer hondsberoerd ben geworden heb ik geen vertrouen in mijn zeebenen.

    • Reply
      Gwennie
      28 oktober 2022 at 7:38 am

      Ik begin het gelukkig aardig onder controle te krijgen, maar ik zal nooit superfan worden denk ik! Als jullie via de Brug gaan, dan hoef je toch niet met de boot in Puttgarden? Of vergis ik me? En… hoe lang zijn jullie in totaal met de auto onderweg naar je eerste bestemming in Noorwegen. Die vind ik ook wel interessant!

  • Reply
    Helena
    29 oktober 2022 at 11:14 am

    Haha… gelukkig ook nog iets waar we in verschillen :-):-) Blij je voor je dat het lijkt te wennen!

    • Reply
      Gwennie
      30 oktober 2022 at 10:21 am

      Jij weet dus niet wat zeeziekte is..! #luckygirl

Leave a Reply