Iets met boontjes en loontjes…

‘Oh, die is sowieso altijd eerst ziek!’ Spottend kijk ik naar mijn collega die zojuist gevraagd heeft wat de vakantie allemaal voor ons in petto heeft. ‘Hij heeft dat met de zomervakantie én met de kerst.’
Hij is mijn lief en ervaring leert dat hij iemand is die zich voor de volle 200% geeft aan zijn werk. Soms een slordige 55 uur per week werkt en dan ziek wordt als het tijd is om te ontspannen. Met de zomervakantie of tijdens de kerst dus.
We stellen ons er zelfs een beetje op in. Gewoon iets langer van te voren vrij plannen en hij is weer opgeknapt tegen de tijd dat we echt mogen genieten.
Afgelopen vrijdag was mijn laatste werkdag voordat we een weekje vrij zouden zijn voordat de kerst gaat beginnen.
Bij het opstaan voel ik een scherpe pijn links bovenin mijn buik. Vast verkeerd gelegen, denk ik en begin aan mijn dagelijkse routine. In de loop van de dag wordt de pijn echter heftiger en als de klok half vier aanwijst, besluit ik naar huis te gaan. De pijn is ondertussen opgelopen tot ondraaglijk.
Met flink wat pijnstillers, een hete douche en een borrel ter ontspanning zoek ik die avond mijn bed al vroeg op. Een nachtje goed slapen en ik ben vast weer volledig bij de mensen! Of..?
Zaterdagochtend word ik kreunend van de pijn wakker. Dit is niet goed…
Na wat heen-en-weer-geloop en vreemde houdingen zoeken om de pijn dragelijk te houden, wil ik gaan liggen. Nu breekt de hel pas echt los. Huilend van de pijn kom ik overeind en besluit dat het zo echt niet langer kan.
Ik bel de huisartsenpost en een uur later zitten we in het ziekenhuis.
De dienstdoende arts kan er geen goed garen van spinnen. Na overleg met de spoedeisende hulp stuurt hij me echter weer naar huis. Een afspraak voor zeven uur op zak. En een injectie tegen de pijn rijker.
Om stipt zeven uur zitten we weer in de wachtkamer. De pijn is verschrikkelijk. Ook de avondarts weet zich geen raad met mijn pijn. Nu beland ik wel op de spoedeisende hulp en de molen wordt in werking gebracht. Bloed prikken, alle standaard onderzoeken komen voorbij, een röntgenfoto wordt gemaakt, verschillende artsen komen aan mijn bed voorbij en het is vooral wachten. Heel lang wachten.
Ver na middernacht ben ik er helemaal klaar mee. Ik wil naar huis. Ik ben kapot, voel me ellendig en heb het koud. Bovendien ben ik vanaf het middaguur al nuchter moeten blijven, ‘voor het geval dát’. De verpleger ziet het gebeuren en gaat er achteraan. Als de chirurg niet veel later naast mijn bed staat is de boodschap al snel om toch maar naar huis te gaan en zondagochtend vroeg terug te komen. Een groot verkeersongeluk (en de daarbij komende patiënten die binnenstromen) helpen daarbij.
Thuis kruip ik mijn bed in. Voordat ik in slaap val zie ik 01.57 uur op de klok staan.
Om 09.00 uur strompel ik de spoedeisende hulp weer in. Nog steeds verkrampt van de pijn. Nog steeds nuchter…
Het hele circus begint weer van voor af aan.
Bloedprikken, urineonderzoek, bloeddruk, zuurstof meten… Een mens kan in korte tijd maar doorgelicht worden.
Dan het grote wachten.
De verpleger van dienst geeft me een flinke pijnstiller en in het bed dommel ik weg.
Wazig onderga ik de onderzoeken van verschillende artsen. Na het middaguur staat de laatste chirurg naast mijn bed.
‘We weten het niet. Het vermoeden is dat er iets met een spier in de buik is gebeurd. Een bloeding, een scheurtje, een verkramping die maar aanhoudt, maar zeker is dat er niets met de interne organen aan de hand is. Opereren heeft dus niet zoveel zin. We sturen u nu naar huis met een flinke dosis pijnbestrijding en maagwandbeschermers. Eind van de week willen we u terugzien voor een controle, tenzij de pijn in de loop van de dagen flink erger wordt. Dan gaat u natuurlijk eerder contact met ons opnemen.’
Ik knik. Vind alles goed. Ik wil alleen maar met rust gelaten worden nu.
Halverwege de middag schuif ik op onze bank. Dekentje om me heen en een voorzichtige lichte maaltijd weer in mijn buik.
‘s-Avonds duik ik nog voor negen uur onder de wol en amper twee minuten later lig ik in coma.
Ik slaap de klok bijna volledig rond en word wakker met een zeurende pijn. Geen stekende pijn!
Voorzichtig laat ik mijn handen over mijn buik gaan. Het is gevoelig, het doet nog steeds zeer, maar… er lijkt verbetering in te zitten!
Mijn lief aait mijn rug.
‘Gaat het weer?’ vraagt hij. Ik knik. Dan komen de waterlanders.
Ja, het gaat wel weer. Maar nooit, echt nooit zal ik meer zeggen dat hij degene is die de eerste dagen van een vakantie ‘verziekt’.