Ter observatie

Het is me ooit een keer verweten door een leidinggevende. Ze wilde weten wat ik dacht, zag, vond en voelde in zo’n ‘laten-we-elkaar-eens-goed-leren-kennen-sessie’ tijdens van die populaire heidagen die tegenwoordig overal gehouden worden op serieuze werkplekken. Ik had mijn schouders opgehaald en gezegd dat ik er niet zoveel van vond eigenlijk. Iedereen recht op z’n eigen mening en daar vooral respect voor hebben. Bovendien, zo veilig was die omgeving niet om mijn mening pontificaal op tafel te gooien.
Dat zei ik dan weer wel.
‘Misschien moet je eens ophouden met eeuwige observeren van je en de dingen gewoon eens doen,’ beet ze me toe.
Daar zat ik dan met mijn goede gedrag. Nadenkend over wat ze me net had verweten.
Ja, ze had gelijk. Ik ben een observeerder. Ik kijk graag. Naar mensen, dieren, situaties, gedragingen. Ik vind het heerlijk om van een afstandje mensen gade te slaan. Om te zien hoe ze met elkaar praten, lachen, boos worden op elkaar. Hoe ze elkaar begroeten of afscheid nemen. Het liefst leg ik het ook nog op de gevoelige plaat vast. Of in een verhaaltje! 🙂
Afgelopen zondag haalde ik oudste op bij het station. Wachtend in de auto zag ik hoe een stel de auto parkeerde en snel het station inrenden. Niet veel later kwamen ze terug, breeduit lachend met allebei een cadeau in hun handen. Gierend van de lach gaven ze elkaar nog even een high five, voordat ze in de auto stapten en weer wegreden. Waarschijnlijk onderweg naar de vaders, gezien de datum van die dag. Misschien zelf wel meer lol hebbend om hun pakje dan de vaders later op de dag.
Een jongeman kwam de trap op en sprong bijna in de armen van een oudere man. Enthousiast klopten ze elkaar op de schouders, waarna de oudere man met twee handen het hoofd van zijn jongere versie naar hem toetrok en een dikke kus plantte op het voorhoofd.
Een echtpaar sleepte een grote koffer achter zich aan. Aan het verbeten gezicht van haar te zien was de reis niet geheel vlekkeloos verlopen en toen hij ook nog een opmerking maakte bevroren haar schouders in een flits. De blik die ze hem toeworp was niet eentje die een gezellige avond voorspelde, maar ach, je weet het nooit… Misschien hadden ze een lange reis achter de rug en waren ze gewoon moe. Een hapje eten of een klein dutje maakt veel goed.
Een vader greep precies op tijd zijn tweeling in hun nekvel, voordat ze de straat over renden, vlak voor een vertrekkende taxi. Opa en oma sloegen van schrik hun handen voor hun monden. Dat was net goed gegaan…
Toen herkende ik in de verte de loop van een jongeman. Daar kwam er eentje van mij aan, geen twijfel mogelijk!
Ook iets dat je leert van observeren.
Dus…