Ruim drie maanden ben ik nu thuis en heel voorzichtig begin ik aan mezelf toe te geven dat ik misschien toch een burn-out heb. Ik heb een bloedhekel aan de term. Sterker, ik heb in het verleden ook wel wat schamper gedaan over deze benaming.
Burn-out. Wie heeft dit woord verzonnen?
Als ik dit woord hardop zeg, zie ik een opgebrande lucifer voor me. Zo’n kleine houtje, gebruikt om een kaars aan te steken. Of onze houtkachel. Een klein stukje is nog blank, daar is het stokje vastgehouden. De rest ziet er verkoold en verbrand uit. Met een beetje geluk is het stokje nog heel, maar soms is de kop door het vuur zo snel verbrand dat het is afgebroken. Dan ziet het er mogelijk nog sneuer uit.
Tja.
Met deze beeldspraak in mijn hoofd lijkt het misschien een understatement dat ik niet vergeleken wil worden met dat opgebrande stokje. Ik ben dus naarstig op zoek naar een andere term om het mezelf wat comfortabeler te maken, om wat liever voor mezelf te zijn.
Ik ben dus op zoek gegaan en las artikelen, luisterde naar de wijze woorden van mensen die ook ooit onderuit gingen met een burn-out. Ik leende een boek uit de bibliotheek dat geschreven was door een journalist die ooit bijna een jaar thuis had gezeten met dezelfde gevoelens en problemen die ik heb. Iedereen gebuikt echter dat door mij zo verfoeide woord: burn-out. Burned out.
Ik begon langzaam te denken dat het aan mij lag. Dat ik gewoon niet wil erkennen wat er met mij aan de hand is door eenvoudigweg de term niet te willen gebruiken. Een buurvrouw zei zelfs tegen me: ‘Maar ja, als je een burn-out hebt kan je wel allerlei andere woorden willen verzinnen om als een struisvogel je kop in het zand te steken. Het maakt het niet minder echt. Hoe je het ook bekijkt, je hebt gewoon een burn-out.’
Verslagen bracht ik vervolgens weer een aantal dagen op de bank door.
Misschien had ze wel gelijk en moest ik maar erkennen dat ik nu eenmaal een burn-out heb. Ondanks de nare klank die in mijn hoofd echode.
Vanmorgen hoorde ik een liedje van Lennart Cohen. Een van de zinnen bleef in mijn hoofd hangen.
‘…There is a crack in everything. That’s how the light gets in.’
Dit voelde al zoveel beter! Maar nog steeds had ik geen andere term bedacht.
Door dit liedje ging ik echter anders zoeken. En ik heb het gevonden!
Ik zeg voortaan dat ik Kintsugi heb.
Dat geeft mij namelijk veel meer hoop op herstel dan de benaming: burn-out.
Kintsugi repareert datgene dat gebroken is. Met goud nog wel!
In gedachte zie ik allerlei gouden adertjes over mijn lijf en door mijn geest verschijnen. Ik moet ze nog een beetje uit laten harden, maar ik ben er in ieder geval nog. En dat is een beter gevoel dan dat ene lucifertje dat ik tot nu toe in gedachten had.
24 Comments
Sandra
25 februari 2019 at 8:04 pmJe hebt gelijk. Opgebrand klinkt ook zo depressief, ook wel wat definitief. Maar dit is meer een under construction en dat klinkt veel positiever. Succes met het pad van herstel! ?
admin
25 februari 2019 at 8:09 pmKomt goed!
Marja
25 februari 2019 at 8:21 pmPrachtig. Het doet me meteen denken aan de achtergrondfoto op het blog van Vlasje. Ik duim voor je. https://vlasleeuwenbekje.blogspot.com/
admin
26 februari 2019 at 8:24 amIk ga eens kijken bij haar!
Anita
25 februari 2019 at 9:47 pmWat een mooi beeld, een positieve draai aan iets wat gewoonweg klote voelt. Nog een tip van een mede burnouter (je bent niet alleen!) : Accepteer dat het nou eenmaal klote is nu. Dat gouden randje dat komt pas weer om de hoek kijken als je accepteert dat het er nu nog niet is. En dat dat dus ook mag en kan en zelfs nodig is. Het duurt meestal jaren voordat je op het punt van burnout belandt, verwacht niet dat het in drie maanden al weer goed gaat. Of zelfs beter. Ik kreeg zelf na een half jaar mn best doen om beter te worden, alsnog een hele harde klap van “de man met de hamer”, terwijl ik eigenlijk dacht dat het beter begon te gaan. Omdat ik dat zo graag wou en er zo hard aan werkte. Terwijl ik eigenlijk “gewoon” even helemaal niets moest doen. Maar goed. Lang verhaal en wellicht helemaal niet toepasbaar op jouw situatie. Tip 2: voel je vrij om alle goedebedoelde adviezen en bemoeienissen van anderen naast je neer te leggen. Dit is jouw reis. X
admin
26 februari 2019 at 8:24 amWat is dat toch met ons dat we zo graag willen herstellen? Niet alleen voor onszelf, maar ook voor anderen? Ik herken datgene wat je schrijft! Allemaal! En dat punt 2… Ik moet zo lachen, want dit zei ik toevallig afgelopen weekend tegen mijn lief! Al die tips en adviezen… ik word er niet alleen tureluurs van, maar ook heel onzeker! Want wat als ik niet aan die adviezen kan voldoen?
Dit is mijn reis… je hebt zo gelijk! Dikke kus
Ada
26 februari 2019 at 12:18 pmLieve Gwennie,
Je hebt natuurlijk ook wel wat op je bord gehad de laatste jaren. Hoofd omhoog en gaan…… vooral niet je kop laten hangen, dat is wat ik vaak bij je heb gelezen. En ook nu, of juist nu lees ik hoop en verwachting in je schrijfsels, sterk mens dat je bent!
Vanmorgen was ik bij mijn huisarts voor controle en ik kreeg een beetje op m’n kop. Wil teveel, te snel en ben me er nog steeds niet van doordrongen wat er is gebeurt. Pas toen ze drie keer het woord herseninfarct gebruikte, schade in je hoofd, niet-aangeboren hersenletsel, drong het tot me door dat het er “mag zijn”.
Het is dat je zover weg woont en dat ik niet zo ver mag auto rijden, anders kwam ik je persoonlijk een knuffel geven.
admin
26 februari 2019 at 3:22 pmWat ben je toch een lieverd! En jij… jij hebt ook veel te verstouwen gehad! We zijn sterk. En stoer. En misschien zit daar soms ook onze valkuil… ? Dikke knuffel terug, want ook virtuele knuffels tellen! ?
Yvonn
26 februari 2019 at 3:16 pm‘Opgebrand’ of burned-out is inderdaad wel een erg definitieve term. Alsof je niet meer zou kunnen vlammen!
Tuurlijk kun je dat weer! Als die stolp er maar weer vanaf is en er weer zuurstof bij komt. Zoiets.
Maar goud door je aderen is een mooi beeld. En dat je het op jouw manier doet zonodig nog mooier. Lijkt me een essentieel begin.
Dat je maar snel het goud weer in je vingertoppen hebt!
admin
26 februari 2019 at 3:23 pmMisschien een mooie meditatie-oefening ook…. goud door je aderen!
Mrs. T.
26 februari 2019 at 10:42 pmMooi dat je er zo over kunt mijmeren vind ik. HOe moeilijk het onderwerp ook, je pakt het wel aan.
Dikke knuffel.
admin
27 februari 2019 at 8:47 amNiks doen is geen optie! Zelfs niet als je op de grond (of verder) zit… Xx
Dorothé Jansen
26 februari 2019 at 10:55 pmJij omarmt momenteel je kwetsbaarheid. Je zet de potjes en de vaasjes en de schaaltjes weer opnieuw in de kast van je lijf en je leven en niks anders. Er zijn een paar olifanten bij jou door die kast gelopen en die hebben alles omver gegooid. Enkele dingen zijn gebroken maar die kunnen nog gelijmd. Er is een stukje van iets af en er zit ook nog ergens een barstje in. Maar het komt goed. Dat denk ik tenminste. Etiketten worden zo gauw geplakt mar we zijn allemaal uniek en willen zo authentiek behanderd worden in harmonie met onze identiteit van dat moment. Ik kreeg een rilling van ‘where the light comes in’….. op mijn zwakste plek komt het binnen maar gaat het ook weer door naar buiten, naar anderen, naar mijn passies etc. Een te lange persoonlijke reactie misschien op je blog, maar ja je kent me ondertussen een beetje
admin
27 februari 2019 at 8:46 amAch, lieve, lieve Dorothé, ik ben zo blij met jouw mooie en lange reactie! Ik vind je een mooi en sterk mens. Dat laatste is soms een valkuil, want waarom moeten we toch altijd zo sterk zijn? We zijn goed zoals we zijn, precies zoals je zegt! En ik zou bijna zeggen: gelukkig hebben wee allemaal barstjes… that’s where the light comes in! ?
Helena
28 februari 2019 at 12:04 pmDoet me denken aan dat gedichtje (en ik weet niet meer helemaal hoe het gaat…) ‘Als ik je vraag naar mij te luisteren…’
Hoe goed de intenties ook zijn van iedereen… o nee, stop, want dan ga ik het zelf ook doen haha, terwijl je weet dat de antwoorden die je nodig hebt, in je zitten *knipoog* en als jij er klaar voor bent (met zo af en toe soms een hard, dan weer een zacht duwtje van je ‘je-weet-wel) … jouw reis, jouw proces … dikke knuffel xx
admin
1 maart 2019 at 9:47 amEn hier je gemiste reactie! Door mij gemist ja… ?
Vlinder
28 februari 2019 at 1:44 pmIk wens je veel kracht, Gwennie! En hoewel het nu nog niet zo voelt, uiteindelijk kom je er sterker uit. Ik spreek uit ervaring.
admin
1 maart 2019 at 9:47 amDank je wel! Ik vind het zo lastig dat je hier gene tijd aan kunt verbinden… Zoals met een gebroken been. Breken – 6 weken gips – misschien nog wat therapie – klaar. ?
Helena
1 maart 2019 at 6:17 amIk had gisteren (dacht ik) terwijl ik op mijn werk zat, een reactie ingevuld… maar ik zie hem niet. 🙂 Grappig, want vanochtend kwam ineens het woordje ‘Lef’ bij me binnen… iets waarvan ik weet dat je het bezit *knipoog* en dus zocht ik deze erbij…gewoon, zo maar… *Dikke knuffel*
LEf – Karin Bloemen
“Waarom zou je altijd op je tenen lopen
Dat houdt niemand vol
Geloof dat maar van mij
Bal je vuisten niet maar hou je handen open
Kijk in plaats van steeds omhoog een keer opzij
Iedere dag heb je opnieuw de keus
Ren je door of gooi je rigoureus
Je bestaan overhoop
Weg de onzin, het gejaag en het gedoe
Heb je het lef dan is het nooit te laat
Om te beseffen dat het zo niet gaat
Reik niet naar de hemel maar haal hem naar je toe..”
admin
1 maart 2019 at 9:46 amPfttt… ik heb ‘gewoon’ jouw reactie gemist gisteren! Staat er dus wel… toeval? Geloof ik allang niet meer in! Thanks voor je gedichtje! ?
klaproos
4 maart 2019 at 3:40 pmja dat klinkt véél beter, en acht weet je gwennie…. ik weet dat je als je beter bent,
een soort van waarschuwingslampje krijgt waardoor je daar niet meer raakt, het is een levensles die je nodig hebt blijkbaar.
leer er van 🙂
en laat dat lichtje maar binnenkomen
xxx
admin
5 maart 2019 at 10:22 amIk ga er maar vanuit dat ik hier noooooit meer geraak, Dien! ?
Jitske
6 maart 2019 at 10:30 amMooi geschreven. En erg herkenbaar. Veel rust nemen is ontzettend moeilijk als je wel van alles wil. Soms is het alsof je lichaam gewoon niet meewerkt, tenminste zo was het voor mij. En zo zijn er nu nog van die dagen. Neem je rust!
admin
7 maart 2019 at 7:19 amIk zit jouw antwoord te lezen en denk ineens: door een burn-out verbreekt inderdaad de connectie tussen lichaam en geest. Of je hersens zijn zo oververmoeid dat ze de signalen van je lichaam lijken te missen, waardoor het helemaal mis gaat. Interessant… ?