Woestijnleven

Met z’n zessen zitten we naast elkaar. Het gepraat en gelach maakt geleidelijk plaats voor stilte. De lucht kleurt okergeel, oranje, rood om vervolgens in een diepblauw over te gaan. Nog een laatste keer vlamt de zon roodgloeiend op om dan echt weg te zakken achter de bergen in de verte. De temperatuur zakt van intens heet naar verdraagzaam.

Het koppel naast mij begint weer zachtjes met elkaar te praten, nog steeds onder de indruk van alle kleuren die de woestijn rijk is. We stoten elkaar aan en wijzen naar de tenten die aan de voet van de berg zijn opgeslagen. Hier en daar zien we dat er olielampen worden aangestoken voor en in de tenten. Het gaat donker worden, tijd om naar beneden te gaan nu het nog een beetje licht is. Met behulp van wat zaklantaarns lopen we achter elkaar het bergpad af naar het bedoeïenenkamp, waar we die nacht blijven slapen.

Als we allemaal beneden zijn neemt de leider van de bedoeïenen ons mee naar een plek achter de tent. Twee mannen zijn druk bezig om een kuil te graven. Ik ga op een van de boomstammen zitten die vlakbij de kuil op de grond ligt en kijk toe hoe er plotseling een grote kookpot uit de kuil wordt gehesen. In de kuil gloeit het rood op. Daar liggen kooltjes begrijp ik. Voorzichtig wordt de deksel van de pan gehaald. De geur van kip, groenten en kruiden komt me tegemoet en plotseling loopt het water me in de mond.

In de tent liggen broden op een lange tafel. De pot die is opgegraven wordt erbijgezet, net als schalen met couscous en ingemaakte komkommer, tomaten en aubergines. Om de beurt scheppen we op en met een flesje water laat ik me op een van de kussens zakken die aan de zijkant van de tent overal neergelegd zijn. Mijn schoot dient als tafel. 
Om nu te zeggen dat we een culinair hoogstandje te eten krijgen gaat veel te ver, maar de kip is verrassend gaar en de kruiden hebben hun smaak goed afgegeven aan het mengsel. Af en toe kom ik een korreltje zand tegen, maar zoals mijn vader vroeger altijd al zei: zand schuurt de maag en ik ben nu eenmaal in de woestijn. Wat had ik dan verwacht?
Als toetje staat mierzoete saliethee op het menu met een hard koekje erbij. Ik proef gember.

Na de maaltijd nemen de mannen ons mee naar buiten. Overal liggen kleden en matjes. Ze gebaren ons om te gaan liggen en naar de hemel te kijken. Een voor een laten we ons zakken. Ik rol een handdoek onder mijn hoofd en kijk naar de lucht. Ik zie wat sterren, maar heel eerlijk gezegd valt het me wat tegen. Het is helder en ik had verwacht om heel veel lichtjes te zien. Ik word er een beetje baldadig van en ik ben de enige niet. Links en rechts van mij wordt er gelachen en vooral veel gepraat.

Dan trekt iemand de stekker van de buitenlamp uit het aggregaat. Ineens liggen we in het pikkedonker. Miljoenen sterren zijn te zien boven ons. Ik merk dat ik mijn adem inhoud en een traan rolt in de richting van mijn oor. Ineens voel ik me ontzettend klein en nietig.

De volgende morgen ben ik vroeg op. Nog een laatste keer wil ik de zon zien opkomen op deze magische plek. Met een paar anderen uit het kamp loop ik de berg achter het kamp weer op. Alle kleuren van de avond ervoor komen een voor een weer voorbij, in omgekeerde volgorde.

Vlak voordat ik weer naar beneden wil gaan ontdek ik een kleine karavaan. Twee mannen zitten allebei op een kameel, achter hen lopen een paar kleinere kamelen met hen mee. Een van de mannen zingt, de ander roept af en toe iets. Als ze ons zien zitten zwaaien ze. Ik moet lachen en zwaai terug. 

De woestijn heeft me te pakken. Ik kan niet anders dan mezelf beloven ooit weer terug te keren naar deze bijzondere plek. Waar eenvoud onderdeel is van het dagelijks leven. 

Intens gelukkig loop ik terug naar het kamp.