Zen

‘Mogen we misschien even van de telefoon gebruik maken?’ Ik kijk onze gastvrouw vragend aan en negeer haar verraste gezicht. ‘Om even naar huis te bellen. Dat we goed zijn aangekomen,’ verduidelijk ik haar.
Ze knikt, kijkt ons dan nog een keer goed aan. We zien er inderdaad niet echt uit alsof we van een andere planeet komen, of uit een streek waar mobiele telefonie haar intrede nog niet gedaan heeft. ‘Hebben jullie een handy?’ vraagt ze dan toch maar.
We knikken bevestigend.
‘Jawel,’ zeg ik dan, ‘maar die hebben we thuis gelaten. Net als onze iPads en MacBooks. We willen echt vakantie hebben en niet iedere keer met ons werk geconfronteerd worden of andere sociale media. Uitrusten, niets doen, lezen, wandelen, daar zijn we hier voor.’
De glimlach die halverwege mijn uitleg op het gezicht van de vrouw verschijnt breekt door tot een brede lach.
‘Wat een goed idee!’ roept ze uit. ‘Ik ga mijn vaste telefoon halen, dan kunnen jullie de kinderen bellen.’
Een half uur later zijn we geïnstalleerd in onze Feriënwohnung en is het thuisfront ingelicht dat we goed zijn aangekomen.
Het grote avontuur van niet-bereikbaar-zijn en niet-online-zijn kan beginnen.
De eerste dag grijp ik af en toe nog mis in mijn tas. Een iPhone heeft tegenwoordig toch wel een mooie camera ingebouwd, waar ik veel (héél veel!) en graag gebruik van maak. Even snel een winkel en openingstijden in de omgeving opzoeken voeren we nu in natura uit. We rijden naar het plaatsje waar we op de heenweg doorheen zijn gereden en wat er best leuk uitzag en zoeken een parkeerplek. Als we er dan toch zijn, nemen we direct het hele dorp maar even mee en slenteren we van winkel naar kroeg via restaurant naar huis om daar met een ouderwets boek op de bank te kruipen. Nog een spelletje Yahtzee en dan rollen we ons bed in.
Dag twee gaat al wat beter. Gewapend met spiegelreflex en wandelkaarten trekken we er op uit om een paar uur later in een berghut aan te schuiven bij andere wandelaars. Hoog in de bergen is het leven simpel. Een houtkachel, eenvoudige tafels met stoelen, lekker warm eten en goed drinken. Meer hebben we niet nodig eigenlijk.
De rest van de week denk ik niet meer aan alle mobiele apparaten en zelfs als mijn lief onderweg vraagt wat dat in de verte toch voor gebouw zou zijn trek ik achteloos mijn schouders op. ‘Misschien een klooster of een ziekenhuis,’ opper ik. ‘Of een kasteel… Geen idee.’
Ik hoef het ook niet te weten. Ik wil het niet eens opzoeken.
Eenmaal thuis moet ik wennen aan de constante bereikbaarheid. Dagenlang heeft mijn iPhone nog ergens op een kastje geslingerd. Pas toen jongste gisteren een groepsgesprek had opgestart met haar liefvader en mij en mijn lief mij op de vaste telefoon belde om te vragen waar ik in hemelsnaam uithing omdat ik niet reageerde, bedacht ik me dat ik me langzaam maar weer in de ‘gewone’ wereld moest gaan begeven.
Alleen, het was zo lekker rustig zonder…