Later wil ik Jan worden

Ken je die reclame die op dit moment op tv is, waarbij aan kinderen wordt gevraagd wat ze later willen worden? Brandweerman, astronaut, kinderpsycholoog… van alles komt voorbij.
Dan wordt aan een volwassen man gevraagd wat hij later wil worden. Je ziet de man denken en denken en nog meer denken, maar (je raadt het al) hij weet het gewoon niet.

Iedere keer als ik die reclame zie denk ik bij mezelf: ik weet wel wat ik wil worden! Ik wil later Jan worden. En ja, ik weet dat Jan geen beroep is, maar een mens. En nee, Jan is geen man, maar een vrouw! Dat is even schakelen hè?

Ik zal het uitleggen.

In 2014 reisden lief en ik een aantal weken door west-Amerika. De staten Californië, Arizona, Utah en Nevada deden we aan. Iedere keer bleven we één tot drie nachten op een plek om dan weer door te reizen. Soms sliepen we in een Motel (echt, je gaat vanzelf de ruimte onder het bed checken of daar geen lijk verstopt ligt…), soms maakten we het iets luxer door een Hotel te boeken en een paar keer overnachtten we bij de mensen thuis. AirBnB is dan een prima optie.

De laatste drie dagen van onze trip wilden we iets relaxter doorbrengen dan de eerste weken van onze reis. Amerika is een geweldig land om rond te trekken, maar het zijn soms ook eindeloze afstanden die je aflegt. Overigens vinden wij het heerlijk om die enorme weidsheid te ervaren en je soms af te vragen of er nog wel ergens mensen in de omgeving wonen, maar dat terzijde.

Goed. Die laatste paar dagen dus.

We hadden bedacht om die dagen rondom Lake Tahoe door te brengen.
Lake Tahoe is een enorm bergmeer dat behoorlijk hoog gelegen is. In de zomer is dat heerlijk, want hoewel de zon volop schijnt is het niet bloedheet. Tegelijkertijd is dat ook het grote gevaar, want de optelsom: hoogte plus zon plus lekkere temperatuur maakt dat je ontzettend snel kunt verbranden. Zelfs mijn lief, die eigenlijk nooit verbrand in verband met zijn Indische achtergrond, weet daar uit eigen ervaring over mee te praten! Gelukkig voor hem was Jan daar, die hem behandelde met het sap uit de grote Aloë Vera planten die ze overal in huis had staan. Jan was niet alleen lief, maar ook heel wijs dus.

Jan’s huis stond precies op de grens van de twee staten Nevada en Californië.
Toen we aan kwamen rijden viel mijn mond open van verbazing. Jan woonde gewoon in een houten huis! Hoog tussen de kruinen van de bomen. Om bij haar voordeur te komen moest je een trap op waarbij je eerst op een enorme veranda terechtkwam.
Alles was van hout, alles ademde rust. Jan opende haar armen toen ze ons zag en we konden bijna niet anders dan ons laten omhelzen. Binnen tien seconden had ze onze harten gestolen.

Die eerste avond aten we met haar mee op de veranda. Vegetarisch, want dat was haar leefstijl. De biertjes die ze uit de koeling haalde kwamen van een bevriend bierbrouwer.
Ze vertelde over haar periode als lerares. Na haar pensionering miste ze alle gesprekken met haar leerlingen en al snel besloot ze om haar deur te openen als AirBnB-host.
Wat een geluk voor ons!

Voordat we die avond naar bed gingen douchten we in haar bijna subtropische kas, die niet alleen vol planten stond, maar waar dus ook de douche en wastafel door haar was aangebracht.
Vanuit ons bed keken we direct over het meer. We begrepen haar keuze om geen gordijnen op te hangen.

Na drie dagen namen we afscheid. Met pijn in ons hart.
Ze verhuurt niet meer, weet ik ondertussen. Ik weet niet eens of ze nog wel woont in dat heerlijke huis van haar. Maar o, wat kan ik soms verlangen naar dat plekje aan dat mooie meer. Waar het leven doodgewoon het leven is.

Nog steeds denk ik weleens aan dat kleine vrouwtje met dat grote hart. Zonder poespas, recht door zee. Dichtbij de natuur, dichtbij zichzelf.
En dan betrap ik mezelf erop dat ik wens: later als ik groot ben wil ik Jan worden…