Hoe oud?

Gisteren ging er weer een streepje bij op mijn levenslijn.
Nog één jaar verwijderd van die magische helft, zoals ik het zelf altijd noem. En aangezien ik van plan ben om 100 te worden, hoeft niemand naar mijn leeftijd te raden vermoed ik.
Ik ben er behoorlijk mee geplaagd afgelopen weekend. De meest wilde ideeën zijn voorbij gekomen voor het volgende jaar.
En ik moet er wel om lachen. Heel erg om lachen zelfs. Sterker, ik geniet er stiekem wel van.
Natuurlijk is mijn lijf ouder aan het worden. Strammer zelfs. En natuurlijk kom ik mezelf weleens tegen als ik merk dat ik niet zo flexibel meer ben dan – pakweg – vijftien jaar geleden, toen ik na een nachtje doorhalen nog redelijk kwiek en monter op mijn werk verscheen. Dat doorhalen doe ik nog steeds weleens, maar het kwieke en montere is de volgende dag ver te zoeken eigenlijk.
Aan de andere kant merk ik dat ik meer rust in mijn kont heb. Niks móet meer echt en af en toe mág ik zelfs van mezelf lekker onderuit zakken omdat mijn ogen dreigen dicht te vallen halverwege een luie zondag.
Eigenlijk ben ik wel blij dat ik er niet zo mee zit dat ik ouder aan het worden ben.

Tien jaar geleden hadden jongste en een vriendinnetje er duidelijk meer moeite mee dat moeders de grens van veertig naderde. Bij het uitzoeken van een cadeautje konden ze het niet eens worden over welke gezichtscrème ze voor me zouden kopen. Die voor de jonge huid, of voor de wat rijpere.
Tegen rimpels.
Ze besloten unaniem om voor de eerste versie te gaan.
Bang dat ik misschien beledigd zou zijn dat ze voor de ‘anti-rimpel-versie’ hadden gekozen.
Ik moest er ineens aan denken toen ik van haar deze felicitatie ontving:

 

Maar zeg nu zelf, hier wordt een mens toch alleen maar bij van?