Goodbye mr. Lawrence

David Bowie is dood. De popwereld is in rep en roer.
Ik kom erachter dat ik zijn muziek natuurlijk wel goed ken – er zijn liedjes die ik meezing, die ik op een bepaalde koester omdat het aan mijn jeugd doet herinneren – maar om te zeggen dat ik fan ben of was? Of om te beweren dat hij een jeugdheld van me was… nee, dan kan ik niet. Dat zou een leugen zijn.
Van wie was ik dan wel fan?
Ik weet het niet. Ik moet heel goed nadenken.
ABBA vermoed ik. Met mijn vriendinnen oefende ik urenlang danspasjes om deze vervolgens voor de klas uit te voeren. Later kwam Duran Duran erbij, Fleetwood Mac, Queen en The Bee Gees.
De muziek die vroeger bij ons thuis veel werd gedraaid is volgens mij de muziek die ik nu nog steeds het meeste luister. Vooral Country.
Pas op latere leeftijd ben ik me meer gaan verdiepen in de muziek. En mijn muzieksmaak vliegt alle kanten op. Vandaag Pearl Jam, morgen Bløf. Of Deep Purple, Pink Floyd, Boudewijn de Groot, Adèle, The Eagles, The Beatles, klassiek muziek, Jazz… ik vind alles leuk.
Maar fan van iets of iemand? Nee, daar ben ik misschien te nuchter voor…
Blijft niet als een paal boven water staan dat 69 jaar echt veel te jong is om dood te gaan.
Ook voor David Bowie…