De schone slaapster

Er zijn perioden geweest dat ik alleen maar jaloers kon zijn op Doornroosje. Ik besef dat dit best een beetje zielig klinkt. Ik bedoel… afgunstig op een sprookjeskarakter! Hoe laag kan je zinken?
Het geeft echter wel heel goed aan hoe ik in die periode in elkaar zat. Of eigenlijk, hoe mijn slaapritme in elkaar zat. Of, nog specifieker: mijn niet-slaapritme.

Een paar jaar geleden was ik zelfs zo wanhopig dat ik voor het eerst in mijn leven om slaappillen vroeg bij de huisarts. Ik was zo gefocust op slapen, dat het voor geen meter meer lukte. Nacht na nacht lag ik te woelen en te draaien. ‘s-Morgens sleepte ik me naar mijn werk om dan knikkebollend aan vergaderingen deel te nemen.

Gelukkig kent de huisarts mij goed en na een goed gesprek kreeg ik de felbegeerde slaappillen mee, met de grote waarschuwing hoeveel pillen per week ik maximaal mocht slikken. Tevreden stapte ik die avond mijn bed in. Eén ding was zeker, ik zou slapen die nacht.

De volgende morgen werd ik wakker na zeven hele uren slaap. Ik was dolgelukkig.
En suf. Erg suf.
Ik hield mezelf voor dat ik nog even aan de pillen moest wennen en omdat ik had afgesproken maximaal 3 pillen per week te nemen, wist ik dat ik de die avond zonder pil naar bed ging.

Na een paar weken had ik al genoeg van die pillen. Naast de hoofdpijn en het suffe gevoel dat ik meestal had na een nacht slapen mét de slaappil, klonk dat ene stemmetje in mijn hoofd, die maar bleef herhalen: slapen met een pil is geen uitrusten. Het is verdoven. Doe wat aan je onrust, dan slaap je ook beter.

Zoiets is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Gelukkig stonden we op punt om naar Oostenrijk te gaan. Frisse berglucht zou me vast helpen.

De eerste avond dat ik mijn bed instapte in het kleine bergdorp waar we waren, verzuchte ik: ‘Het ruikt hier ook overal zo lekker. Alleen van die lucht kom je al tot rust.’
Nacht na nacht sliep ik als een roos. Het voelde als een sprookje. De waterkaraf die iedere middag weer gevuld met helder, schoon bergwater op de kast op ons stond te wachten, schonk het lekkerste water dat ik ooit geproefd had. En ook daar weer die geur. Hout. Bergen. Ik rook het, ik proefde het.

Ergens halverwege de vakantie liepen we door de straten van Innsbrück. Omdat het altijd handig is om wandelroutes te halen bij de VVV, gingen we ook daar naar binnen.
Tot mijn verbazing stonden overal dezelfde waterkaraffen die ook op onze kamer stond. Ernaast waren schappen met kussens en flesjes met geurolie.
Terwijl mijn lief allerlei wandelkaarten bestudeerde, draaide ik de dop van een van de geurflesjes. Mijn hart stokte, dit was de geur die op onze slaapkamer hing. Dit rook naar de bergen!
Gewapend met twee flesjes liep ik naar de kassa. Deze waren voor mij.

Al twee jaar slaap ik met de geur van de bergen naast mijn hoofdkussen.

Hoe fijn is het dat deze producten nu ook in Nederland te verkrijgen zijn! Ik heb zojuist mijn geurolie weer besteld. En om mezelf te verwennen heb ik er deze keer een waterkaraf bij gedaan.
Als ik niet naar de bergen kan, haal ik de bergen wel naar mij.

Welterusten!

Meer informatie over deze producten? Kijk op de website van Zirb: www.zirb.nl